ตอนที่ 317. ขัดแร้วดักเสือ
ขงเบ้งยกเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์สมัยเลียดก๊กขึ้นเปรียบเทียบกับกลอุบายของจิวยี่ โดยชี้ให้เห็นว่าแม้ว่าเจ้าเมืองหงีจะมีก๋งจีกี๋เป็นกุนซือที่มีสติปัญญาหลักแหลม แต่เจ้าเมืองหงีเป็นคนโลภโง่เขลาไม่รู้จักชั่วดี ถึงมีกุนซือผู้มีปัญญาอยู่ข้างกายก็ไร้ค่าเหมือนกับไก่ได้พลอยฉะนั้น
ขงเบ้งได้ยกเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ครั้งนั้นเป็นอุทาหรณ์สืบไปว่า เมื่อพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งได้ฟังคำซุนเซงว่าไม่ต้องยำเกรงเจ้าเมืองหงีเพราะในที่สุดคงจะเห็นแก่ลาภสักการะไม่ฟังคำทัดทานของกุนซือ จึงเห็นชอบตามข้อเสนอของซุนเซง แล้วให้แต่งเครื่องบรรณาการพร้อมทั้งแก้ววิเศษประจำเมืองส่งไปให้เจ้าเมืองหงีเพื่อเป็นค่าตอบแทนในการผ่านแดนไปตีเมืองเค็ก
เมื่อทูตเชิญของบรรณาการไปถึงเมืองหงี ก๋งจีกี๋ทราบความก็ได้ทัดทานกับเจ้าเมืองหงีว่า การขอยืมทางผ่านแดนไปตีเมืองเค็กครั้งนี้เป็นกลอุบาย เพราะหากเมืองเค็กเสียแก่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งแล้ว เมืองหงีซึ่งอยู่ในระหว่างกลางก็จะตกอยู่ในอันตราย ถ้าหากท่านไม่ยินยอมพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งก็จะยกกองทัพไปตีเมืองเค็กไม่ได้ ตราบใดที่เมืองเค็กปลอดภัย เมืองหงีก็จะปลอดภัยด้วย เพราะถ้าพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกมาตีเมืองหงี เมืองเค็กก็จะต้องยกกองทัพมาช่วยเมืองหงี เมืองเราก็จะปลอดภัย พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งแจ้งความทั้งนี้จึงทำอุบายยืมทางผ่านไปตีเมืองเค็กก่อน จึงขอให้ท่านอย่ารับไมตรีของพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋ง หรือมิฉะนั้นก็ให้คิดอ่านซ้อนกลยอมรับเอาของทั้งนี้ไว้ แล้วแจ้งให้เจ้าเมืองเค็กทราบ ครั้นพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกกองทัพมาจึงค่อยยกกองทัพกระหนาบเข้าโจมตีพร้อมกัน ก็จะรักษาเมืองไว้ให้ปลอดภัย ทั้งจะได้บรรณาการไว้เป็นสิทธิ
เจ้าเมืองหงีฟังคำทัดทานของก๋งจีกี๋แล้วให้รู้สึกขุ่นเคือง เพราะมีความพึงใจในแก้ววิเศษประจำเมืองที่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งส่งมาบรรณาการ จึงตวาดใส่ก๋งจีกี๋และไม่ฟังคำทัดทานแต่ประการใด ก๋งจีกี๋เกรงอาญาของเจ้าเมืองหงีได้ฟังดังนั้นก็นิ่งเสีย เจ้าเมืองหงีจึงรับเครื่องบรรณาการและอนุญาตให้พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกกองทัพผ่านแดนไปตีเมืองเค็ก
ครั้นพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกไปตีเมืองเค็กได้แล้ว ก็ได้รวบรวมกำลังทหารของเมืองเค็กเข้าสมทบแล้วยกย้อนกลับมาตีเอาเมืองหงีได้ แก้ววิเศษประจำเมืองและของบรรณาการทั้งปวงจึงได้กลับคืนแก่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งสมดังแผนการที่ซุนเซงได้เสนอไว้นั้น
แล้วขงเบ้งจึงว่า “บัดนี้จิวยี่คิดกลอุบายว่าจะยกไปตีเมืองเสฉวนให้เรา หวังจะให้เราไว้ใจ แม้จิวยี่ยกกองทัพมาถึงหน้าเมืองเราแล้ว ถ้าท่านเอาเสบียงอาหารออกไปเลี้ยงทหารทั้งปวง จิวยี่ก็จะจับท่านฆ่าเสีย ชิงเอาเมืองเกงจิ๋วคืน”
การที่ขงเบ้งยกเรื่องราวครั้งประวัติศาสตร์สมัยเลียดก๊กขึ้นเทียบเคียงกับกลอุบายของจิวยี่ก็เพื่อเป็นทางให้เล่าปี่ได้เข้าใจสถานการณ์และรายละเอียดของแผนการความคิดของจิวยี่โดยละเอียดประการหนึ่ง และอีกประการหนึ่งนั้นก็เพื่ออรรถาธิบายให้ประจักษ์ว่าการที่เจ้าเมืองหงีต้องเสียทีและเสียเมืองแก่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งในครั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่มีก๋งจีกี๋กุนซือผู้มีสติปัญญาอยู่ข้างกาย ซึ่งเหมือนกับเล่าปี่มีขงเบ้งในบัดนี้ เป็นเพราะเจ้าเมืองหงีไม่เชื่อถือวางใจกุนซือผู้มีสติปัญญาจึงพลาดท่าเสียที กรณีจะต่างกับเล่าปี่ซึ่งวางใจเชื่อถือขงเบ้งอย่างเต็มที่ ความพลาดพลั้งดังนั้นย่อมไม่เกิดซ้ำรอย เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นจึงถามขงเบ้งว่าก็แลเมื่อจิวยี่คิดกลอุบายดังนี้ ท่านจะคิดอ่านประการใดจึงจะแก้ไขกลอุบายของจิวยี่ได้
ขงเบ้งจึงว่า “ท่านอย่าวิตกเลย อันการครั้งนี้เราจำต้องคิดไว้ให้พร้อม เหมือนขัดแร้วดักเสือ เกี่ยวเหยื่อตกปลา จะนิ่งไว้ต่อแลเห็นตัวเสือแลปลาผุดจึงจะจับทำการนั้นไม่ได้ อันจิวยี่ครั้งนี้เห็นจะแพ้ความคิดเรา ตรอมใจตายเป็นมั่นคง”
เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นยังไม่สิ้นสงสัย ถามขงเบ้งต่อไปว่าท่านมีความแน่ใจประการใดว่าจิวยี่ครั้งนี้ถึงทีตายแล้ว
ขงเบ้งหัวเราะแล้วว่าอันคนซึ่งต้องพิษเกาทัณฑ์นั้น หากไม่ทันรักษาให้หายสนิทแล้วพิษเกาทัณฑ์กำเริบขึ้นจะซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ได้เพียงสามครา จิวยี่บัดนี้พิษเกาทัณฑ์กำเริบถึงสามครั้งแล้วโชคดีที่ยังไม่ตาย แต่ครั้งนี้เมื่อจิวยี่เสียทีแก่ความคิดก็จะยิ่งตรอมใจหนักกว่าแต่ก่อน เห็นพิษเกาทัณฑ์จะกำเริบแล้วตรอมใจตายเป็นมั่นคง
เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี ขงเบ้งจึงให้ทหารไปเชิญจูล่งมาพบ แล้วสั่งว่า “การที่เราจะได้ทำกับจิวยี่นั้นเห็นคับขันอยู่ก็ครั้งเดียวนี้”
ขงเบ้งได้ให้ความสำคัญแก่การแก้กลอุบายของจิวยี่ในครั้งนี้มากกว่าการคิดอ่านสู้รบปรบมือกับจิวยี่ทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะการครั้งนี้มีเป้าหมายสำคัญคือลบบัญชีชื่อจิวยี่ออกจากบัญชีคน หมายเอาจิวยี่ถึงตายให้จงได้ เพราะหากสิ้นจิวยี่แล้วคนที่ตั้งตนเป็นหัวโจกทำให้ซุนกวนกับเล่าปี่ผิดใจกันก็จะสิ้นตาม เท่ากับการกำจัดขวากหนามที่เป็นอุปสรรคต่อยุทธศาสตร์สามก๊กของขงเบ้งนั่นเอง ดังนั้นความตายของจิวยี่จึงเป็นความปรารถนาอันสูงสุดของการแก้กลอุบายซึ่งขงเบ้งได้กำหนดในครั้งนี้
ขงเบ้งได้สั่งจูล่งต่อไปว่า ให้ท่านรับผิดชอบจัดแจงแต่งทหารพร้อมศาสตราวุธเต็มอัตราศึกขึ้นรักษาการณ์บนเชิงเทินเมืองเกงจิ๋วไว้ให้มั่นคง เมื่อจิวยี่ยกกองทัพมาถึงหน้าเมืองเกงจิ๋วแล้ว ให้ตอบโต้ว่ากล่าวกับจิวยี่ตามความที่เราได้สั่งไว้อย่าให้ขาดตกบกพร่อง ว่าแล้วขงเบ้งจึงเอียงหน้ากระซิบความที่จะให้จูล่งโต้ตอบกับจิวยี่
จูล่งฟังคำกระซิบของขงเบ้งจบความแล้วก็พยักหน้าเป็นเชิงรับคำ แล้วคำนับลาเล่าปี่และขงเบ้งออกไปจัดแจงทหารตามที่ขงเบ้งสั่งทุกประการ
เมื่อจูล่งออกไปแล้ว ขงเบ้งจึงเขียนหนังสือลับขึ้นอีกฉบับหนึ่งจ่าหน้าถึงจิวยี่แล้วให้เรียกเล่าฮองและกวนเป๋งเข้ามาพบ และสั่งว่าให้พวกท่านคุมทหารสามพันยกไปตั้งสกัดกองทัพจิวยี่ไว้ที่ต้นแม่น้ำซึ่งจะไปยังเมืองเสฉวน ถ้าจิวยี่ยกกองทัพไปถึงที่นั่นก็อย่าออกรบ ให้คงตั้งมั่นไว้แต่ในค่ายและให้ทหารเอาหนังสือลับของเราไปส่งแก่จิวยี่ให้จงได้
ว่าแล้วขงเบ้งจึงมอบหนังสือลับที่มีถึงจิวยี่นั้นให้แก่เล่าฮองและกวนเป๋ง สองนายทหารรับคำสั่งขงเบ้งแล้วจึงคำนับลาเล่าปี่และขงเบ้งออกไปจัดแจงทหาร แล้วยกไปตั้งค่ายมั่นที่ต้นทางเหนือลำน้ำที่จะไปยังเมืองเสฉวนตั้งแต่วันนั้น
ครั้นสองนายทหารคำนับลาออกไปแล้ว ขงเบ้งจึงให้หากวนอู เตียวหุย ฮองตงและอุยเอี๋ยนเข้ามาพบ แล้วสั่งว่าเราจะแก้กลจิวยี่เป็นการสำคัญ ให้พวกท่านทั้งสี่คนคุมทหารคนละสามพันยกไปซุ่มอยู่ในป่าเป็นสี่ทาง ให้กวนอูคุมทหารไปตั้งอยู่ทางด้านเมืองกังเหลง ให้เตียวหุยคุมทหารไปตั้งอยู่ทางด้านเมืองจีกุ๋ย ให้ฮองตงคุมทหารไปตั้งอยู่ที่อ่าวกั๋งอัน และให้อุยเอี๋ยนคุมทหารไปตั้งอยู่ทางด้านตำบลอิเหลง ในระยะแต่ละทางห่างจากเมืองเกงจิ๋วร้อยเส้น
ขงเบ้งได้สั่งการต่อไปว่าให้พวกท่านติดตามความเคลื่อนไหวของกองทัพจิวยี่ รอให้ยกมาถึงหน้าเมืองเกงจิ๋วก่อนก็ให้โห่ร้องพร้อมกันว่าให้ช่วยกันจับตัวจิวยี่ แต่ว่าอย่ายกออกมารบ ให้ตั้งมั่นระวังป้องกันตัวไว้ไม่ให้จิวยี่ยกเข้าตีเอาเมืองเท่านั้น
กวนอู เตียวหุย ฮองตงและอุยเอี๋ยนรับคำสั่งขงเบ้งแล้วคำนับลาเล่าปี่และขงเบ้ง ออกไปจัดแจงทหาร แล้วยกออกจากเมืองเกงจิ๋วตั้งแต่เวลานั้น
ฝ่ายโลซกครั้นเดินทางกลับจากเมืองเกงจิ๋วแล้ว ได้แล่นเรือตรงไปเมืองฉสองกุ๋นรีบเข้าไปหาจิวยี่แล้วแจ้งเนื้อความแก่จิวยี่ตามที่ได้ว่ากล่าวกับเล่าปี่และขงเบ้งทุกประการ
จิวยี่ได้ฟังว่าเล่าปี่และขงเบ้งยินดีที่กองทัพเมืองกังตั๋งจะยกไปตีเมืองเสฉวนให้เพื่อแลกกับเมืองเกงจิ๋วและจะมอบเสบียงอาหารให้ตามความประสงค์ก็มีความยินดียิ่งนัก ตบมือหัวเราะร่า เดินไปมาด้วยความตื่นเต้น แล้วว่า “ขงเบ้งแพ้ความคิดเราแล้ว เราจะได้แก้แค้นขงเบ้งครั้งนี้”
จิวยี่สำคัญว่าความอันโลซกได้ว่ากล่าวกับเล่าปี่และขงเบ้งเป็นเรื่องจริง จึงคะเนการว่าขงเบ้งหลงกลแล้วดีอกดีใจโดยมิได้จำแนกว่าความที่เล่าปี่และขงเบ้งเจรจาว่ากล่าวกับ โลซกนั้นแม้จะเจรจาว่ากล่าวกันจริง แต่เนื้อความหาจริงไม่ หากได้ซ่อนกลอุบายอำมหิตที่จะพิชิตจิวยี่ให้ถึงตายในครั้งนี้ สำคัญดังนี้แล้วจิวยี่จึงสั่งให้โลซกรีบเดินทางไปเมืองลำชีรายงานความทั้งปวงให้ซุนกวนทราบ
ซุนกวนได้ทราบความก็เชื่อว่าเล่าปี่ ขงเบ้ง หลงกลอุบายของจิวยี่ เห็นทีจะได้เมืองเกงจิ๋วกลับคืนก็มีความยินดี สั่งให้เทียเภายกทหารจากเมืองลำชีไปช่วยจิวยี่ ณ เมืองฉสองกุ๋นในทันที
จิวยี่ทราบว่าเทียเภารับคำสั่งซุนกวนยกมาช่วยก็มีความยินดี จัดแจงกองทัพได้ห้าหมื่นแล้วให้กำเหลงเป็นกองทัพหน้า ให้ชีเซ่งและเตงฮองเป็นปีกซ้ายและปีกขวา จิวยี่กับเทียเภาเป็นกองทัพหลวง ให้เล่งทองและลิบองเป็นกองทัพหลัง ให้นายทหารทุกนายจัดแจงเตรียมการไว้ให้พร้อม
ครั้นวันฤกษ์ดีจิวยี่จึงสั่งให้กองทัพทุกกองลงเรือรบยกออกจากฐานทัพเมืองฉสองกุ๋นตรงไปที่ปากน้ำเมืองแฮเค้า ซึ่งเป็นเขตแดนต่อแดนระหว่างดินแดนในยึดครองของเล่าปี่และแคว้นกังตั๋ง
ฝ่ายขงเบ้งครั้นจัดแจงทหารแล้วได้กำชับหน่วยสอดแนมให้ตรวจตราลาดตระเวนความเคลื่อนไหวของกองทัพเมืองกังตั๋ง ครั้นทราบข่าวว่าจิวยี่เคลื่อนกองทัพเรือจะยกไปที่เมืองแฮเค้าจึงสั่งม้าเร็วให้ทหารเมืองแฮเค้าระมัดระวังมิให้จิวยี่ยึดเอาเมือง ให้บิต๊กพา ทหารรีบไปคอยต้อนรับจิวยี่ที่ปากอ่าวเมืองแฮเค้า
ขงเบ้งได้กำชับสั่งบิต๊กว่า “ถ้าจิวยี่จะถามถึงเรากับเล่าปี่ ท่านจงบอกว่าออกตั้งครัวคอยรับอยู่นอกเมืองเกงจิ๋วแล้ว ให้จิวยี่รีบยกมาเถิด”
นี่คือกลอุบายอีกอย่างหนึ่งเพื่อล่อจิวยี่ไม่ให้ยกเข้าตีเมืองแฮเค้า เพราะเมื่อจิวยี่เห็นว่าเล่าปี่ต้องกลก็จะรีบละเมืองแฮเค้า เหมายึดเมืองเกงจิ๋วเสียทีเดียว
บิต๊กรับคำสั่งของขงเบ้งแล้วจึงรีบพาทหารสองร้อยนายออกจากเมืองเกงจิ๋วไปคอยท่ากองทัพจิวยี่อยู่ที่ปากอ่าวเมืองแฮเค้า
พอบิต๊กกลับออกไปขงเบ้งจึงกล่าวกับเล่าปี่ว่า บัดนี้ได้จัดแจงการทั้งปวงไว้พร้อมแล้ว ขอเชิญท่านขึ้นไปตั้งปะรำสังเกตการณ์อยู่บนยอดเขาข้างเมืองเกงจิ๋วด้วยกันเถิด
เล่าปี่ได้ฟังคำขงเบ้งก็สงสัยว่าเหตุไฉนจึงไม่ตั้งหลักอยู่ภายในเมืองเกงจิ๋ว กลับชวนออกไปสังเกตการณ์อยู่บนยอดเขานอกเมือง จึงถามขงเบ้งว่าท่านคิดอ่านทั้งนี้เพราะเหตุใดหรือ
ขงเบ้งจึงว่า ข้าพเจ้าแก้กลอุบายของจิวยี่ครั้งนี้หวังมิให้เกิดการสู้รบให้สูญเสียทหารของทั้งสองฝ่าย เป้าหมายอยู่ที่ชีวิตจิวยี่ผู้เดียวเท่านั้น การซึ่งท่านขึ้นไปสังเกตการณ์บนยอดเขานี่แล้วคืออาวุธที่จะทำร้ายทำลายใจจิวยี่ให้สลายได้
เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงพาขงเบ้งและทหารพันหนึ่งขึ้นไปสังเกตการณ์อยู่บนยอดเขาข้างเมืองเกงจิ๋วแต่เพลานั้น
ฝ่ายจิวยี่ยกกองทัพเรือออกจากเมืองฉสองกุ๋น แล่นเรือข้ามอ่าวด้วยความลำพองใจว่าชีวิตเล่าปี่คงไม่ข้ามวันนี้ไปได้ ดังนั้นจิวยี่และแม่ทัพนายกองผู้ใหญ่ซึ่งใกล้ชิดจึงต่างรื่นเริงยินดีปรีดาโดยถ้วนหน้ากัน
พอกองทัพเมืองกังตั๋งยกมาถึงปากน้ำเมืองแฮเค้า ขบวนเรือทั้งปวงก็เข้าจอดเทียบท่า บิต๊กได้พาทหารติดตามออกมาคอยทีต้อนรับจิวยี่อยู่ที่หน้าท่า
จิวยี่จึงให้ทหารขึ้นไปเชิญบิต๊กลงมาในเรือธง ครั้นบิต๊กลงมาในเรือธงของจิวยี่แล้ว ต่างฝ่ายต่างคำนับกันตามธรรมเนียม บิต๊กจึงว่าซึ่งท่านจะยกกองทัพไปตีเมืองเสฉวนครั้งนี้เล่าปี่นายของข้าพเจ้ามีความยินดียิ่งนัก และนึกถึงคุณท่านเป็นอันมาก จึงได้พาครอบครัวออกไปตั้งโรงเลี้ยงคอยต้อนรับท่านและทหารเมืองกังตั๋งอยู่ที่ข้างนอกเมืองเกงจิ๋ว และให้ข้าพเจ้ามาคอยต้อนรับท่าน สั่งให้บอกท่านว่าให้รีบยกไปที่เมืองเกงจิ๋วเถิด
สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) บรรยายความตอนนี้ว่า “เล่าปี่นายข้าพเจ้าแจ้งว่าท่านยกกองทัพมาก็มีความยินดี ตระเตรียมการทั้งปวงไว้พร้อมแล้ว บัดนี้เล่าปี่ออกมาตั้งโรงเลี้ยงอยู่นอกเมือง จัดจอกสุราคอยท่าจะรินให้ท่านกิน จึงให้ข้าพเจ้ามาคอยรับท่าน ให้ท่านรีบยกไปเถิด”
จิวยี่ได้ฟังคำบิต๊กก็มั่นใจว่าครั้งนี้เล่าปี่ ขงเบ้ง หลงกลและพ่ายแพ้แก่ความคิดของตัวก็มีความยินดี สีหน้าชุ่มชื่นแจ่มใส แล้วว่าซุนกวนรำลึกว่าเล่าปี่เป็นน้องเขย ขัดสนด้วยที่อยู่อาศัยจึงให้เรายกกองทัพไปตีเอาเมืองเสฉวนให้กับเล่าปี่ การครั้งนี้จึงเป็นการของเล่าปี่นายท่านด้วย ท่านจงรีบล่วงหน้าไปบอกเล่าปี่เถิดว่าให้ตระเตรียมเสบียงไว้ให้พร้อม เราจะรีบยกตามไป.
ขงเบ้งได้ยกเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ครั้งนั้นเป็นอุทาหรณ์สืบไปว่า เมื่อพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งได้ฟังคำซุนเซงว่าไม่ต้องยำเกรงเจ้าเมืองหงีเพราะในที่สุดคงจะเห็นแก่ลาภสักการะไม่ฟังคำทัดทานของกุนซือ จึงเห็นชอบตามข้อเสนอของซุนเซง แล้วให้แต่งเครื่องบรรณาการพร้อมทั้งแก้ววิเศษประจำเมืองส่งไปให้เจ้าเมืองหงีเพื่อเป็นค่าตอบแทนในการผ่านแดนไปตีเมืองเค็ก
เมื่อทูตเชิญของบรรณาการไปถึงเมืองหงี ก๋งจีกี๋ทราบความก็ได้ทัดทานกับเจ้าเมืองหงีว่า การขอยืมทางผ่านแดนไปตีเมืองเค็กครั้งนี้เป็นกลอุบาย เพราะหากเมืองเค็กเสียแก่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งแล้ว เมืองหงีซึ่งอยู่ในระหว่างกลางก็จะตกอยู่ในอันตราย ถ้าหากท่านไม่ยินยอมพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งก็จะยกกองทัพไปตีเมืองเค็กไม่ได้ ตราบใดที่เมืองเค็กปลอดภัย เมืองหงีก็จะปลอดภัยด้วย เพราะถ้าพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกมาตีเมืองหงี เมืองเค็กก็จะต้องยกกองทัพมาช่วยเมืองหงี เมืองเราก็จะปลอดภัย พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งแจ้งความทั้งนี้จึงทำอุบายยืมทางผ่านไปตีเมืองเค็กก่อน จึงขอให้ท่านอย่ารับไมตรีของพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋ง หรือมิฉะนั้นก็ให้คิดอ่านซ้อนกลยอมรับเอาของทั้งนี้ไว้ แล้วแจ้งให้เจ้าเมืองเค็กทราบ ครั้นพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกกองทัพมาจึงค่อยยกกองทัพกระหนาบเข้าโจมตีพร้อมกัน ก็จะรักษาเมืองไว้ให้ปลอดภัย ทั้งจะได้บรรณาการไว้เป็นสิทธิ
เจ้าเมืองหงีฟังคำทัดทานของก๋งจีกี๋แล้วให้รู้สึกขุ่นเคือง เพราะมีความพึงใจในแก้ววิเศษประจำเมืองที่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งส่งมาบรรณาการ จึงตวาดใส่ก๋งจีกี๋และไม่ฟังคำทัดทานแต่ประการใด ก๋งจีกี๋เกรงอาญาของเจ้าเมืองหงีได้ฟังดังนั้นก็นิ่งเสีย เจ้าเมืองหงีจึงรับเครื่องบรรณาการและอนุญาตให้พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกกองทัพผ่านแดนไปตีเมืองเค็ก
ครั้นพระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งยกไปตีเมืองเค็กได้แล้ว ก็ได้รวบรวมกำลังทหารของเมืองเค็กเข้าสมทบแล้วยกย้อนกลับมาตีเอาเมืองหงีได้ แก้ววิเศษประจำเมืองและของบรรณาการทั้งปวงจึงได้กลับคืนแก่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งสมดังแผนการที่ซุนเซงได้เสนอไว้นั้น
แล้วขงเบ้งจึงว่า “บัดนี้จิวยี่คิดกลอุบายว่าจะยกไปตีเมืองเสฉวนให้เรา หวังจะให้เราไว้ใจ แม้จิวยี่ยกกองทัพมาถึงหน้าเมืองเราแล้ว ถ้าท่านเอาเสบียงอาหารออกไปเลี้ยงทหารทั้งปวง จิวยี่ก็จะจับท่านฆ่าเสีย ชิงเอาเมืองเกงจิ๋วคืน”
การที่ขงเบ้งยกเรื่องราวครั้งประวัติศาสตร์สมัยเลียดก๊กขึ้นเทียบเคียงกับกลอุบายของจิวยี่ก็เพื่อเป็นทางให้เล่าปี่ได้เข้าใจสถานการณ์และรายละเอียดของแผนการความคิดของจิวยี่โดยละเอียดประการหนึ่ง และอีกประการหนึ่งนั้นก็เพื่ออรรถาธิบายให้ประจักษ์ว่าการที่เจ้าเมืองหงีต้องเสียทีและเสียเมืองแก่พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งในครั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่มีก๋งจีกี๋กุนซือผู้มีสติปัญญาอยู่ข้างกาย ซึ่งเหมือนกับเล่าปี่มีขงเบ้งในบัดนี้ เป็นเพราะเจ้าเมืองหงีไม่เชื่อถือวางใจกุนซือผู้มีสติปัญญาจึงพลาดท่าเสียที กรณีจะต่างกับเล่าปี่ซึ่งวางใจเชื่อถือขงเบ้งอย่างเต็มที่ ความพลาดพลั้งดังนั้นย่อมไม่เกิดซ้ำรอย เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นจึงถามขงเบ้งว่าก็แลเมื่อจิวยี่คิดกลอุบายดังนี้ ท่านจะคิดอ่านประการใดจึงจะแก้ไขกลอุบายของจิวยี่ได้
ขงเบ้งจึงว่า “ท่านอย่าวิตกเลย อันการครั้งนี้เราจำต้องคิดไว้ให้พร้อม เหมือนขัดแร้วดักเสือ เกี่ยวเหยื่อตกปลา จะนิ่งไว้ต่อแลเห็นตัวเสือแลปลาผุดจึงจะจับทำการนั้นไม่ได้ อันจิวยี่ครั้งนี้เห็นจะแพ้ความคิดเรา ตรอมใจตายเป็นมั่นคง”
เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นยังไม่สิ้นสงสัย ถามขงเบ้งต่อไปว่าท่านมีความแน่ใจประการใดว่าจิวยี่ครั้งนี้ถึงทีตายแล้ว
ขงเบ้งหัวเราะแล้วว่าอันคนซึ่งต้องพิษเกาทัณฑ์นั้น หากไม่ทันรักษาให้หายสนิทแล้วพิษเกาทัณฑ์กำเริบขึ้นจะซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ได้เพียงสามครา จิวยี่บัดนี้พิษเกาทัณฑ์กำเริบถึงสามครั้งแล้วโชคดีที่ยังไม่ตาย แต่ครั้งนี้เมื่อจิวยี่เสียทีแก่ความคิดก็จะยิ่งตรอมใจหนักกว่าแต่ก่อน เห็นพิษเกาทัณฑ์จะกำเริบแล้วตรอมใจตายเป็นมั่นคง
เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี ขงเบ้งจึงให้ทหารไปเชิญจูล่งมาพบ แล้วสั่งว่า “การที่เราจะได้ทำกับจิวยี่นั้นเห็นคับขันอยู่ก็ครั้งเดียวนี้”
ขงเบ้งได้ให้ความสำคัญแก่การแก้กลอุบายของจิวยี่ในครั้งนี้มากกว่าการคิดอ่านสู้รบปรบมือกับจิวยี่ทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะการครั้งนี้มีเป้าหมายสำคัญคือลบบัญชีชื่อจิวยี่ออกจากบัญชีคน หมายเอาจิวยี่ถึงตายให้จงได้ เพราะหากสิ้นจิวยี่แล้วคนที่ตั้งตนเป็นหัวโจกทำให้ซุนกวนกับเล่าปี่ผิดใจกันก็จะสิ้นตาม เท่ากับการกำจัดขวากหนามที่เป็นอุปสรรคต่อยุทธศาสตร์สามก๊กของขงเบ้งนั่นเอง ดังนั้นความตายของจิวยี่จึงเป็นความปรารถนาอันสูงสุดของการแก้กลอุบายซึ่งขงเบ้งได้กำหนดในครั้งนี้
ขงเบ้งได้สั่งจูล่งต่อไปว่า ให้ท่านรับผิดชอบจัดแจงแต่งทหารพร้อมศาสตราวุธเต็มอัตราศึกขึ้นรักษาการณ์บนเชิงเทินเมืองเกงจิ๋วไว้ให้มั่นคง เมื่อจิวยี่ยกกองทัพมาถึงหน้าเมืองเกงจิ๋วแล้ว ให้ตอบโต้ว่ากล่าวกับจิวยี่ตามความที่เราได้สั่งไว้อย่าให้ขาดตกบกพร่อง ว่าแล้วขงเบ้งจึงเอียงหน้ากระซิบความที่จะให้จูล่งโต้ตอบกับจิวยี่
จูล่งฟังคำกระซิบของขงเบ้งจบความแล้วก็พยักหน้าเป็นเชิงรับคำ แล้วคำนับลาเล่าปี่และขงเบ้งออกไปจัดแจงทหารตามที่ขงเบ้งสั่งทุกประการ
เมื่อจูล่งออกไปแล้ว ขงเบ้งจึงเขียนหนังสือลับขึ้นอีกฉบับหนึ่งจ่าหน้าถึงจิวยี่แล้วให้เรียกเล่าฮองและกวนเป๋งเข้ามาพบ และสั่งว่าให้พวกท่านคุมทหารสามพันยกไปตั้งสกัดกองทัพจิวยี่ไว้ที่ต้นแม่น้ำซึ่งจะไปยังเมืองเสฉวน ถ้าจิวยี่ยกกองทัพไปถึงที่นั่นก็อย่าออกรบ ให้คงตั้งมั่นไว้แต่ในค่ายและให้ทหารเอาหนังสือลับของเราไปส่งแก่จิวยี่ให้จงได้
ว่าแล้วขงเบ้งจึงมอบหนังสือลับที่มีถึงจิวยี่นั้นให้แก่เล่าฮองและกวนเป๋ง สองนายทหารรับคำสั่งขงเบ้งแล้วจึงคำนับลาเล่าปี่และขงเบ้งออกไปจัดแจงทหาร แล้วยกไปตั้งค่ายมั่นที่ต้นทางเหนือลำน้ำที่จะไปยังเมืองเสฉวนตั้งแต่วันนั้น
ครั้นสองนายทหารคำนับลาออกไปแล้ว ขงเบ้งจึงให้หากวนอู เตียวหุย ฮองตงและอุยเอี๋ยนเข้ามาพบ แล้วสั่งว่าเราจะแก้กลจิวยี่เป็นการสำคัญ ให้พวกท่านทั้งสี่คนคุมทหารคนละสามพันยกไปซุ่มอยู่ในป่าเป็นสี่ทาง ให้กวนอูคุมทหารไปตั้งอยู่ทางด้านเมืองกังเหลง ให้เตียวหุยคุมทหารไปตั้งอยู่ทางด้านเมืองจีกุ๋ย ให้ฮองตงคุมทหารไปตั้งอยู่ที่อ่าวกั๋งอัน และให้อุยเอี๋ยนคุมทหารไปตั้งอยู่ทางด้านตำบลอิเหลง ในระยะแต่ละทางห่างจากเมืองเกงจิ๋วร้อยเส้น
ขงเบ้งได้สั่งการต่อไปว่าให้พวกท่านติดตามความเคลื่อนไหวของกองทัพจิวยี่ รอให้ยกมาถึงหน้าเมืองเกงจิ๋วก่อนก็ให้โห่ร้องพร้อมกันว่าให้ช่วยกันจับตัวจิวยี่ แต่ว่าอย่ายกออกมารบ ให้ตั้งมั่นระวังป้องกันตัวไว้ไม่ให้จิวยี่ยกเข้าตีเอาเมืองเท่านั้น
กวนอู เตียวหุย ฮองตงและอุยเอี๋ยนรับคำสั่งขงเบ้งแล้วคำนับลาเล่าปี่และขงเบ้ง ออกไปจัดแจงทหาร แล้วยกออกจากเมืองเกงจิ๋วตั้งแต่เวลานั้น
ฝ่ายโลซกครั้นเดินทางกลับจากเมืองเกงจิ๋วแล้ว ได้แล่นเรือตรงไปเมืองฉสองกุ๋นรีบเข้าไปหาจิวยี่แล้วแจ้งเนื้อความแก่จิวยี่ตามที่ได้ว่ากล่าวกับเล่าปี่และขงเบ้งทุกประการ
จิวยี่ได้ฟังว่าเล่าปี่และขงเบ้งยินดีที่กองทัพเมืองกังตั๋งจะยกไปตีเมืองเสฉวนให้เพื่อแลกกับเมืองเกงจิ๋วและจะมอบเสบียงอาหารให้ตามความประสงค์ก็มีความยินดียิ่งนัก ตบมือหัวเราะร่า เดินไปมาด้วยความตื่นเต้น แล้วว่า “ขงเบ้งแพ้ความคิดเราแล้ว เราจะได้แก้แค้นขงเบ้งครั้งนี้”
จิวยี่สำคัญว่าความอันโลซกได้ว่ากล่าวกับเล่าปี่และขงเบ้งเป็นเรื่องจริง จึงคะเนการว่าขงเบ้งหลงกลแล้วดีอกดีใจโดยมิได้จำแนกว่าความที่เล่าปี่และขงเบ้งเจรจาว่ากล่าวกับ โลซกนั้นแม้จะเจรจาว่ากล่าวกันจริง แต่เนื้อความหาจริงไม่ หากได้ซ่อนกลอุบายอำมหิตที่จะพิชิตจิวยี่ให้ถึงตายในครั้งนี้ สำคัญดังนี้แล้วจิวยี่จึงสั่งให้โลซกรีบเดินทางไปเมืองลำชีรายงานความทั้งปวงให้ซุนกวนทราบ
ซุนกวนได้ทราบความก็เชื่อว่าเล่าปี่ ขงเบ้ง หลงกลอุบายของจิวยี่ เห็นทีจะได้เมืองเกงจิ๋วกลับคืนก็มีความยินดี สั่งให้เทียเภายกทหารจากเมืองลำชีไปช่วยจิวยี่ ณ เมืองฉสองกุ๋นในทันที
จิวยี่ทราบว่าเทียเภารับคำสั่งซุนกวนยกมาช่วยก็มีความยินดี จัดแจงกองทัพได้ห้าหมื่นแล้วให้กำเหลงเป็นกองทัพหน้า ให้ชีเซ่งและเตงฮองเป็นปีกซ้ายและปีกขวา จิวยี่กับเทียเภาเป็นกองทัพหลวง ให้เล่งทองและลิบองเป็นกองทัพหลัง ให้นายทหารทุกนายจัดแจงเตรียมการไว้ให้พร้อม
ครั้นวันฤกษ์ดีจิวยี่จึงสั่งให้กองทัพทุกกองลงเรือรบยกออกจากฐานทัพเมืองฉสองกุ๋นตรงไปที่ปากน้ำเมืองแฮเค้า ซึ่งเป็นเขตแดนต่อแดนระหว่างดินแดนในยึดครองของเล่าปี่และแคว้นกังตั๋ง
ฝ่ายขงเบ้งครั้นจัดแจงทหารแล้วได้กำชับหน่วยสอดแนมให้ตรวจตราลาดตระเวนความเคลื่อนไหวของกองทัพเมืองกังตั๋ง ครั้นทราบข่าวว่าจิวยี่เคลื่อนกองทัพเรือจะยกไปที่เมืองแฮเค้าจึงสั่งม้าเร็วให้ทหารเมืองแฮเค้าระมัดระวังมิให้จิวยี่ยึดเอาเมือง ให้บิต๊กพา ทหารรีบไปคอยต้อนรับจิวยี่ที่ปากอ่าวเมืองแฮเค้า
ขงเบ้งได้กำชับสั่งบิต๊กว่า “ถ้าจิวยี่จะถามถึงเรากับเล่าปี่ ท่านจงบอกว่าออกตั้งครัวคอยรับอยู่นอกเมืองเกงจิ๋วแล้ว ให้จิวยี่รีบยกมาเถิด”
นี่คือกลอุบายอีกอย่างหนึ่งเพื่อล่อจิวยี่ไม่ให้ยกเข้าตีเมืองแฮเค้า เพราะเมื่อจิวยี่เห็นว่าเล่าปี่ต้องกลก็จะรีบละเมืองแฮเค้า เหมายึดเมืองเกงจิ๋วเสียทีเดียว
บิต๊กรับคำสั่งของขงเบ้งแล้วจึงรีบพาทหารสองร้อยนายออกจากเมืองเกงจิ๋วไปคอยท่ากองทัพจิวยี่อยู่ที่ปากอ่าวเมืองแฮเค้า
พอบิต๊กกลับออกไปขงเบ้งจึงกล่าวกับเล่าปี่ว่า บัดนี้ได้จัดแจงการทั้งปวงไว้พร้อมแล้ว ขอเชิญท่านขึ้นไปตั้งปะรำสังเกตการณ์อยู่บนยอดเขาข้างเมืองเกงจิ๋วด้วยกันเถิด
เล่าปี่ได้ฟังคำขงเบ้งก็สงสัยว่าเหตุไฉนจึงไม่ตั้งหลักอยู่ภายในเมืองเกงจิ๋ว กลับชวนออกไปสังเกตการณ์อยู่บนยอดเขานอกเมือง จึงถามขงเบ้งว่าท่านคิดอ่านทั้งนี้เพราะเหตุใดหรือ
ขงเบ้งจึงว่า ข้าพเจ้าแก้กลอุบายของจิวยี่ครั้งนี้หวังมิให้เกิดการสู้รบให้สูญเสียทหารของทั้งสองฝ่าย เป้าหมายอยู่ที่ชีวิตจิวยี่ผู้เดียวเท่านั้น การซึ่งท่านขึ้นไปสังเกตการณ์บนยอดเขานี่แล้วคืออาวุธที่จะทำร้ายทำลายใจจิวยี่ให้สลายได้
เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงพาขงเบ้งและทหารพันหนึ่งขึ้นไปสังเกตการณ์อยู่บนยอดเขาข้างเมืองเกงจิ๋วแต่เพลานั้น
ฝ่ายจิวยี่ยกกองทัพเรือออกจากเมืองฉสองกุ๋น แล่นเรือข้ามอ่าวด้วยความลำพองใจว่าชีวิตเล่าปี่คงไม่ข้ามวันนี้ไปได้ ดังนั้นจิวยี่และแม่ทัพนายกองผู้ใหญ่ซึ่งใกล้ชิดจึงต่างรื่นเริงยินดีปรีดาโดยถ้วนหน้ากัน
พอกองทัพเมืองกังตั๋งยกมาถึงปากน้ำเมืองแฮเค้า ขบวนเรือทั้งปวงก็เข้าจอดเทียบท่า บิต๊กได้พาทหารติดตามออกมาคอยทีต้อนรับจิวยี่อยู่ที่หน้าท่า
จิวยี่จึงให้ทหารขึ้นไปเชิญบิต๊กลงมาในเรือธง ครั้นบิต๊กลงมาในเรือธงของจิวยี่แล้ว ต่างฝ่ายต่างคำนับกันตามธรรมเนียม บิต๊กจึงว่าซึ่งท่านจะยกกองทัพไปตีเมืองเสฉวนครั้งนี้เล่าปี่นายของข้าพเจ้ามีความยินดียิ่งนัก และนึกถึงคุณท่านเป็นอันมาก จึงได้พาครอบครัวออกไปตั้งโรงเลี้ยงคอยต้อนรับท่านและทหารเมืองกังตั๋งอยู่ที่ข้างนอกเมืองเกงจิ๋ว และให้ข้าพเจ้ามาคอยต้อนรับท่าน สั่งให้บอกท่านว่าให้รีบยกไปที่เมืองเกงจิ๋วเถิด
สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) บรรยายความตอนนี้ว่า “เล่าปี่นายข้าพเจ้าแจ้งว่าท่านยกกองทัพมาก็มีความยินดี ตระเตรียมการทั้งปวงไว้พร้อมแล้ว บัดนี้เล่าปี่ออกมาตั้งโรงเลี้ยงอยู่นอกเมือง จัดจอกสุราคอยท่าจะรินให้ท่านกิน จึงให้ข้าพเจ้ามาคอยรับท่าน ให้ท่านรีบยกไปเถิด”
จิวยี่ได้ฟังคำบิต๊กก็มั่นใจว่าครั้งนี้เล่าปี่ ขงเบ้ง หลงกลและพ่ายแพ้แก่ความคิดของตัวก็มีความยินดี สีหน้าชุ่มชื่นแจ่มใส แล้วว่าซุนกวนรำลึกว่าเล่าปี่เป็นน้องเขย ขัดสนด้วยที่อยู่อาศัยจึงให้เรายกกองทัพไปตีเอาเมืองเสฉวนให้กับเล่าปี่ การครั้งนี้จึงเป็นการของเล่าปี่นายท่านด้วย ท่านจงรีบล่วงหน้าไปบอกเล่าปี่เถิดว่าให้ตระเตรียมเสบียงไว้ให้พร้อม เราจะรีบยกตามไป.