นิรมล เมธีสุวกุล

นิรมล  เมธีสุวกุล
                                                                                                                
สวัสดีค่ะ  บุคคลที่ดิฉันจะพูดถึงในวันนี้ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มากด้วยความสามารถในฐานะที่เธอเป็นสื่อมวลชน  การทำงานของเธอคลุกคลีอยู่กับกลุ่มเด็กๆ ในชนบท  เพื่อถ่ายทอดวิถีชีวิตและวัฒนธรรมท้องถิ่นอย่างกลมกลืนและเป็นกันเอง ท่ามกลางบรรยากาศของธรรมชาติอันร่มรื่น ดิฉันเชื่อว่าหลายคนคงรู้จักเธอคนนี้  “นิรมล  เมธีสุวกุล”  หรือ  “พี่นก”  ของเด็กๆ
จากเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เติบโตมาจากครอบครัวคนจีน ที่จังหวัดสุพรรณบุรี   จบการศึกษาสูงสุดระดับปริญญาตรี คณะนิเทศศาสตร์  จากมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์  ได้ทำงานที่  The  Nation  เป็นที่แรก  จากนั้นก็มาทำข่าวเศรษฐกิจที่ช่อง  7  แล้วก็มาร่วมกับเพื่อนทำหนังสือวิเคราะห์การเมือง  รายสัปดาห์ชื่อ “ มติมหาราษฎร์”  ต่อมาก็ตระเวณไปกับปอเต็กตึ้ง เพื่อประสานงานเตรียมทำสารคดีอาชญากรรมเชิงสร้างสรรค์  ระหว่างนั้นได้เจอกับ ดร.สมเกียรติ  อ่อนวิมล จึงมาอยู่แปซิฟิกทำข่าวให้กับช่อง 9 แล้วก็เริ่มทำสารคดี  “ทุ่งหญ้าในป่าใหญ่”  ออกอากาศทางช่อง  7   และในปัจจุบันเธอเป็น พิธีกร  คนเขียนบท และกรรมการผู้จัดการ  บริษัท  ป่าใหญ่ครีเอชั่น  จำกัด บริษัทผลิตรายการ “ทุ่งแสงตะวัน”  ซึ่งได้รับรางวัลในฐานะรายการสารคดีสำหรับเด็กและเยาวชนดีเด่น จากผลงานที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ คงทำให้ทุกคนเห็นแล้วว่าเธอมีความสามารถมากมายเพียงใด และคงไม่แปลกที่ดิฉันจะประทับใจในตัวเธอ
 ผลงานของเธอที่ใครๆคงรู้จักกันดี คือ รายการ “ทุ่งแสงตะวัน” ส่วนตัวดิฉันประทับใจแนวคิดที่สร้างสรรค์ให้เกิดรายการดีๆ แบบนี้ขึ้นมา   แนวคิดที่ใช้สื่อเป็นตัวกลางถ่ายทอดเรื่องราว  วิถีชีวิตและวัฒนธรรมในชนบท ออกสู่สายตากลุ่มคนสองกลุ่ม  คือ กลุ่มคนทั่วไปที่ไม่ได้มีโอกาสสัมผัสวิถีชีวิตแบบนั้น  และกลุ่มคนที่มีวิถีชีวิตเช่นเดียวกัน
บุคคลกลุ่มแรกที่ไม่เคยได้สัมผัสชีวิตแบบนั้นก็จะได้เรียนรู้ว่า การดำรงชีวิตอย่างเรียบง่ายของคนชนบทที่แฝงภูมิปัญญาที่น่าสนใจและคนทั่วไปอาจคาดไม่ถึง โดยคุณนิรมล ได้เคยกล่าวไว้ว่า   “ถ้าถามว่าสนใจงานด้านไหน ก็คืองานด้านความรู้ความคิดที่ซ่อนอยู่ในชนบท  เรื่องราวของชาวบ้านที่เขาเก่งอยู่แล้วแต่ว่าถูกอะไรบางอย่างบดบังไป  อาจจะรู้สึกเชย  รู้สึกช้า  ล้าสมัย  ไม่ถูกพูดถึงรวมทั้งข่าวสารมาจากศูนย์กลาง  ฉะนั้นความรู้ความสามารถของคนชนบทจึงหายไปเรื่อยๆ”
บุคคลกลุ่มที่สองที่มีวิถีชีวิตแบบเดียวกัน  ซึ่งคนกลุ่มนี้ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวิถีชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้จะเป็นที่น่าสนใจขนาดที่โทรทัศน์มาถ่ายทำได้  เมื่อมีคนให้ความสำคัญกับวิถีชีวิตของคนในท้องถิ่น  พวกเขาก็เริ่มที่จะมีความภาคภูมิใจในวิถีทางการดำเนินชีวิตของพวกเขา และจะยังคงจะยึดถือแบบอย่างเดิมให้ดำเนินต่อไป  เป็นความคิดที่ฉลาดในการใช้สื่อมาช่วยอนุรักษ์วัฒนธรรมโดยทางอ้อม
นอกจากแนวคิดที่กล่าวมาแล้ว สิ่งที่น่าประทับใจในตัวเธออีกประการหนึ่งคือ  การเป็นคนที่รักธรรมชาติมาก  ขอให้เธอได้สัมผัสและคลุกคลีกับธรรมชาติ ไม่ว่าที่ไหนๆก็จะเป็นสวรรค์น้อยๆสำหรับเธอ  ทุกครั้งที่เธอได้เดินทางสัมผัสกับธรรมชาติ  เธอจะจดบันทึกเหตุการณ์หรือเรื่องราวต่างๆ   และความรู้สึกที่เธอมีต่อสิ่งเหล่านั้นเอาไว้  จนในวันนี้ประสบการณ์ทั้งหลายได้ถูกเก็บรวบรวมไว้ใน หนังสือ "อยากให้เป็นอย่างนี้ทุกวัน"  ในตอนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้เธอบรรยายว่า…..เท้าเปล่าสัมผัสหญ้าและความชอุ่มชุ่มชื้นของหยาดน้ำค้าง  ยามก้าวผ่านให้รู้สึกเยียบเย็น  และเมื่อย่ำติดดินเปียก  แหงนหน้ารับแสงแรกแห่งปี  ก็เหมือนตอกย้ำให้ตระหนักว่าชีวิตนี้ยังมีอยู่  จากเมื่อวานสู่วันนี้ปีใหม่  จะมีอะไรใหม่บ้างหนอ…ตอบแทนสักเสี้ยวหนึ่งของความละมุนละไมที่ได้รับแล้วจากวันนี้……
ด้วยความที่รักธรรมชาติของเธอ   ทำให้เธอเป็นนักอนุรักษ์ตัวยง    เธอเคยกล่าวว่า   "มนุษย์อยู่ได้ด้วยการใช้ทรัพยากรธรรมชาติ แต่เราจะอยู่ได้ยาวนานแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับการจัดการทรัพยากรธรรมชาติให้ดี"  และตอนหนึ่งในหนังสือที่ดิฉันชอบมากมีว่า  " …..มนุษย์ชอบเอาชนะธรรมชาติและหลงคิดไปว่าเมื่อชนะในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นั้นยิ่งใหญ่  กว่ามนุษย์จะรู้ตัวว่าการต้องวิ่งตามเงาตัวเองนั้นมันอ่อนล้าสาหัสขนาดไหน  เหมือนฉีดยาฆ่าแมลงซ้ำซากจนแมลงพัฒนาตัวต้านทานก็ต้องวิ่งหายาที่แรงกว่า  และแรงกว่า  จนกระทั่งตัวมนุษย์เองจะทนยืนพ่นยาฆ่าแมลงไม่ไหว  ตายเอาเสียเองนั่นแหละ…"
การเป็นผู้ใฝ่ที่จะเรียนรู้อยู่เสมอของเธอเป็นอีกเรื่องที่ดิฉันประทับใจ  คุณนิรมลพูดเสมอว่า  "อยากกลับไปเรียนรู้  เพราะรู้สึกว่าโลกมันกว้าง เราไปหาความรู้ได้อีกมากมาย"  การอยากที่จะเรียนรู้ของเธอไม่ใช่หมายความแต่เพียงการเรียนรู้ทฤษฎีตามตำราต่างๆ  หากแต่หมายรวมถึงการเรียนรู้สิ่งต่างๆรอบตัวที่ไม่มีบรรจุในตำราเรียน  หากจะเปรียบผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนนกคงไม่ผิด เพราะเธอพร้อมที่จะออกบินเพื่อเสาะแสวงหาอาหารสมองอยู่เสมอ เมื่อโอกาสเอื้ออำนวย  หรือหากจะเปรียบเธอเหมือนหนอนตัวเล็กๆ ที่คอยซอกซอนในรายละเอียดจากสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ  ซึ่งน้อยคนนักจะมองเห็นก็ย่อมได้
การหาอาหารให้สมองก็สำคัญพอๆ กับการหาอาหารให้กับร่างกาย  ถ้าสมองขาดอาหารก็คงจะบอกได้ว่าคนๆ นั้น  คงไม่มีความคิดที่จะไปทำประโยชน์อะไรให้กับตัวเองและคนอื่นได้   ถ้าร่างกายขาดอาหาร คนๆ นั้น ก็คงไม่มีแรงไปทำอะไรให้เป็นประโยชน์ได้เช่นกัน  การเรียนรู้จึงต้องเป็นไปควบคู่กับการดำเนินชีวิตเสมอ 
อีกความประทับใจที่ดิฉันรู้สึกอิจฉาเธอนิดๆ  คือ การได้ทำในสิ่งที่เธอเองรัก  และเมื่อรักจะทำแล้วเธอก็ทำได้ดีด้วย    คนเรามีสิ่งที่รักและสิ่งที่อยากจะทำ อยากจะเป็นหลายต่อหลายอย่างและบางคนก็ได้มีโอกาสทำในสิ่งเหล่านั้น  แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไม่มีโอกาสจะทำตรงนั้นได้  คำว่า  "โอกาส"  คำเดียวทำให้คนที่มีสิ่งที่คิดจะทำเหมือนๆ กัน  แต่ได้ทำในสิ่งที่แตกต่างกันได้ คนที่มีโอกาส  แม้ว่างานที่เลือกทำนั้นจะยังความเหน็ดเหนื่อยมาให้แค่ไหน แต่ในความเหน็ดเหนื่อยนั้นก็มีความสุขที่ได้ทำในสิ่งเหล่านั้นซุกซ่อนอยู่   คนที่ไม่มีโอกาสก็เฝ้าแต่จะฝันหาโอกาสและความสุขนั้นอยู่เสมอ จึงอยากจะบอกว่าถ้ามีโอกาสทำในสิ่งที่รักแล้ว จงทำให้ได้ดีที่สุดให้สมกับที่อยากทำ  และเผื่อคนที่อยากจะทำแต่ขาดโอกาสด้วย
"ความสุข" นับวันจะหายากขึ้นทุกที  ด้วยจำนวนเงินมากมายที่ใช้จ่าย   มิได้หมายถึงการจะได้ครอบครอง "ความสุข" ทว่า "ความสุข"  ก็ยังคงมี…..มันเริ่มที่ "ใจข้างใน" เป็นสำคัญ  การดำรงชีวิตอยู่ในสังคมอันวุ่นวายสับสน คนหลายคนก็มี  "ความสุข"  อย่างมิพักต้องค้นหาใหญ่หลวง  นิรมล  เมธีสุวกุล เป็นหนึ่งในนั้น  ผลงานของเธอคงบอกได้ว่า "การทำงาน" และ  "ความสุข"  นั้นอยู่ไม่ไกลกันเลย