ตอนที่ 97. ภัยพิบัติจากการมุ้งยุ่งการเมือง
ลิโป้ก็ยังคงเป็นลิโป้ ทั้ง ๆ ที่มีใจโน้มไปในทางที่จะสวามิภักดิ์ต่อโจโฉ แต่ยังคงเกี่ยงให้โจโฉเลิกทัพกลับไปก่อน แล้วจะได้หารือกับบรรดาที่ปรึกษาและแม่ทัพนายกอง ซึ่งคนระดับโจโฉฟังคำลิโป้แล้วย่อมอ่านความคิดที่ต้องการเอาตัวรอดเฉพาะหน้าแล้วบิดพลิ้วเสียในภายหลังได้กระจ่าง
วิธีการแบบโง่ ๆ ของลิโป้นี้รัฐบาลบางยุคบางสมัยที่เข้าใจผิดคิดว่าราษฎรเป็นพวกโง่เขลาเบาปัญญาก็ได้นำเอามาใช้เป็นแบบอย่างในการหลอกลวงราษฎรของตน โดยเฉพาะใช้กับบรรดาคนยากคนจนที่มาเรียกร้องขอความเป็นธรรม หรือขอให้ช่วยเหลือบรรเทาความเดือดร้อนเสียหายจากการกระทำของรัฐหรือองค์กรของรัฐ แทนที่รัฐบาลนั้นจะตั้งความจริงใจบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้แก่ราษฎรตามภาระหน้าที่ กลับใช้เล่ห์กลอุบายทางการเมืองหลอกลวงเพื่อเอาตัวรอดไปวันหนึ่ง ๆ ทิ้งปัญหาให้หมักหมมสุมทับท่วมท้นประเทศจนยากที่จะแก้ไข
รัฐบาลที่ใช้วิธีการแบบลิโป้ต่อราษฎรของตนจึงเป็นรัฐบาลที่ทรยศต่อประชาชน และเมื่อทรยศต่อประชาชนแล้ว ก็กำเริบในอำนาจจนกระทั่งเปลี่ยนโฉมแปลงร่างกลายเป็นเผด็จการทรราชย์ไปในที่สุด เหตุนี้จึงไม่เพียงแต่ประชาชนจะสิ้นความเชื่อถือศรัทธาต่อรัฐบาลชนิดนี้เท่านั้น หากยังต้องการขับไล่รัฐบาลเผด็จการทรราชย์ให้พ้นไปเสียจากอำนาจในเร็ววัน
โจโฉฟังคำลิโป้แล้วยังไม่ทันที่จะกล่าวประการใด ตันก๋งซึ่งยืนอยู่บนเชิงเทินข้างลิโป้และพกความคุมแค้นโจโฉมาแต่เดิมได้เอาเกาทัณฑ์ขึ้นพาดสายน้าวเล็งไปที่กลางใจของโจโฉ แต่โจโฉยังไม่ถึงคราวตายลูกเกาทัณฑ์ที่ลั่นออกจากแหล่งด้วยอำนาจแห่งความโกรธฝ่าสายลมแรงจากกำแพงเมืองที่สูงใหญ่ดังหวีดหวิว โจโฉเห็นเช่นนั้นก็ตกใจรีบย่อตัวลงหลบเกาทัณฑ์ ดังนั้นลูกเกาทัณฑ์จึงพลาดเป้าไปเสียบปักอยู่ที่หมวกเกราะของโจโฉ
โจโฉจึงร้องด่าตันก๋งว่าไอ้กบฏ กูจะฆ่ามึงเสียให้ได้จึงจะหายความแค้น ว่าแล้วก็รีบชักม้าถอยออกมาจนไกลระยะเกาทัณฑ์ แล้วสั่งทหารให้ยกประชิดเมืองแห้ฝือ เตรียมการเข้าโจมตีครั้งใหญ่
ตันก๋งเห็นดังนั้นจึงชวนลิโป้ลงมาหารือที่ตึกบัญชาการ แล้วว่าโจโฉยกจากเมืองหลวงมาครั้งนี้เป็นเวลานานแล้ว เสบียงอาหารย่อมร่อยหรอลง เหล่าทหารคงจะอิดโรยเพราะกรำศึกมาเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงขอเสนอแผนการรบตีกองทัพโจโฉให้แตกพ่ายไป
ลิโป้จึงถามว่าแผนการรบของท่านเป็นประการใด ตันก๋งจึงว่าขอเสนอให้ใช้แผนล่อหน้า ตีหลัง ล่อหลัง ตีหน้า สลับกันไป โดยขอให้ท่านแบ่งทหารในเมืองแห้ฝือออกเป็นสองกอง ข้าพเจ้าจะคุมทหารกองหนึ่งอยู่รักษาเมือง ตัวท่านคุมทหารอีกกองหนึ่งยกออกไปตั้งด้านหลังค่ายของโจโฉ เมื่อโจโฉยกเข้าตีเมืองก็ให้ท่านตีกระหนาบหลังเข้ามา ถ้าหากโจโฉยกไปตีค่ายของท่าน ข้าพเจ้าก็จะยกทหารออกไปตีกระหนาบหลัง ด้วยกลล่อนี้โจโฉก็จะพะว้าพะวังทำการข้างใดไม่ถนัด เห็นจะเสียทีแก่ท่านเป็นมั่นคง
ลิโป้เห็นชอบกับแผนการของตันก๋ง จึงสั่งให้จัดทหารเป็นสองกองตามคำของตันก๋งแล้วให้เตรียมพร้อม โดยจะยกออกจากเมืองตอนสองยามของคืนนี้ ลิโป้สั่งการเสร็จสิ้นจึงเข้าไปหานางเหงียมซีผู้เป็นภรรยา เล่าความตามแผนการของตันก๋งให้ฟังแล้วบอกลาผู้เป็นภรรยา เตรียมจะยกทหารออกจากเมืองตามแผนการ
นางเหงียมซีฟังคำลิโป้แล้วก็ทรุดตัวลงกอดเข่าของลิโป้ไว้ ร้องไห้แล้วว่าการศึกกำลังคับขันอยู่เช่นนี้ เหตุใดท่านจึงละทิ้งข้าพเจ้าไว้แต่ผู้เดียว หากท่านเสียทีแก่ข้าศึก ข้าพเจ้าจะอาศัยใบบุญใครเป็นที่พึ่งได้เล่า ว่าแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
ลิโป้เห็นกริยาอาการของนางเหงียมซีก็สงสาร น้ำใจที่จะสู้รบกับโจโฉก็อ่อนลง แทนที่จะกลับออกมานำทหารยกออกจากเมืองตามแผนการของตันก๋ง กลับสั่งให้หญิงรับใช้เอาสุรามาดื่มจนเมามายแล้วหลับไหลอยู่กับนางเหงียมซีตลอดทั้งคืน กองทหารที่เตรียมการจะยกออกจากเมืองรอลิโป้อยู่จนสว่าง ไม่เห็นลิโป้ออกมาจึงเลิกการเตรียมพร้อม กลับเข้ากรมกองของตน
ลิโป้ขลุกอยู่กับนางเหงียมซี ไม่ออกว่าราชการตามปกติถึงสามวัน ตันก๋งรอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นลิโป้ออกมาว่าราชการ จึงเข้าไปขอพบลิโป้ที่ในจวน แล้วถามว่าเหตุใดท่านจึงไม่ยกทหารออกไปตั้งกระหนาบหลังโจโฉที่นอกเมือง แผนการจะมิเสียไปหรือ และขืนปล่อยเวลาเนิ่นช้าไปคงจะเสียเมืองแก่โจโฉเป็นมั่นคง
ลิโป้ตัดสินใจที่จะอยู่กับเมีย ไม่คิดที่จะยกกองทหารออกไปตามแผนการของ ตันก๋ง จึงแก้ตัวว่าข้าพเจ้าได้ทบทวนแผนการของท่านแล้วเห็นว่าจะไม่เป็นผล ดังนั้นจึงควรตั้งมั่นรักษาเมืองแห้ฝือไว้ให้ปลอดภัยจะดีกว่า
ตันก๋งจึงว่าบัดนี้ได้รับรายงานจากหน่วยข่าวกรองว่า กองทัพโจโฉกำลังขาดเสบียง ถึงขนาดที่ต้องสั่งทหารให้ไปลำเลียงเสบียงมาจากเมืองฮูโต๋ หากเสบียงมาไม่ทันหรือไม่ได้เสบียงมา กองทัพโจโฉคงจะถอนทัพกลับเมืองหลวง ดังนั้นจึงขอให้ท่านแต่งทหารยกออกไปเตรียมปล้นเสบียงของโจโฉก็จะได้ชัยชนะ
ลิโป้เห็นด้วยกับความคิดของตันก๋ง แต่ผลัดว่าไว้พรุ่งนี้จึงค่อยจัดการตามความคิด ครั้นค่ำลงลิโป้ก็นำความที่ปรึกษากับตันก๋งนั้นไปเล่าให้แก่นางเหงียมซีฟัง แล้วว่าตัวเราจะยกทหารไปปล้นเสบียงของโจโฉเอง และจะให้ตันก๋งอยู่รักษาเมืองแห้ฝือ
นางเหงียมซีเห็นแก่เรื่องส่วนตัวและครอบครัวเป็นใหญ่กว่าการบ้านเมือง ไม่เห็นด้วยที่ลิโป้จะต้องจากตัวไป จึงกล่าวว่าการที่ท่านจะวางใจให้ตันก๋งรักษาเมืองนั้นเห็นว่าจะรับมือโจโฉไม่ได้สถานหนึ่ง และจะวางใจให้ตันก๋งอยู่รักษาเมือง หากตันก๋งมีจิตคิดเข้าข้างโจโฉท่านก็จะเสียทั้งเมืองและครอบครัว เหมือนกับการเสียเมืองชีจิ๋วอีกสถานหนึ่ง ข้าพเจ้าอยู่ข้างหลังก็จักเป็นอันตราย เมื่อครั้งที่ท่านทิ้งข้าพเจ้าไว้ที่เมืองเตียงอัน ครั้งนั้นโชคดีที่บังสีได้คิดอ่านช่วยเหลือให้ข้าพเจ้าได้กลับมาพบหน้าท่าน แต่ครั้งนี้จะโชคดีเหมือนครั้งโน้นหรือ ข้าพเจ้ายังสงสัยและห่วงใยในครอบครัวของเรา ว่าแล้วนางเหงียมซีก็ร้องไห้เข้ากอดลิโป้แล้วเอาหน้าซบไว้กับอกของลิโป้
ลิโป้ก็อ่อนใจลงอีก จึงออกจากห้องนางเหงียมซีไปหานางเตียวเสี้ยนผู้เป็นภรรยาน้อยแล้วเล่าเนื้อความทั้งปวงให้นางเตียวเสี้ยนฟัง นางเตียวเสี้ยนเมื่อครั้งอาสาอ้องอุ้นวางกลให้ลิโป้กับตั๋งโต๊ะประหัตประหารกัน นับเป็นจิตใจของวีรสตรีที่เห็นแก่ชาติบ้านเมือง แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปความสมบูรณ์พูนสุขของผู้มีฐานะเป็นภรรยาน้อยของเจ้าเมืองชีจิ๋วได้หล่อหลอมกล่อมใจจนกลายเป็นคนที่เห็นแก่ความสุขส่วนตนยิ่งกว่าบ้านเมือง จึงไม่ต้องการให้ลิโป้พรากจากตัวไป ดังนั้นนางเตียวเสี้ยนจึงโผตัวเข้ากอดเอาลิโป้แล้วร้องไห้ และคัดค้านมิให้ลิโป้ทำตามคำของตันก๋งเหมือนกับนางเหงียมซีทุกประการ
คำเมียหลวงทำให้ลิโป้อ่อนใจลงแล้ว สมทบด้วยคำของเมียน้อยอีกแรงหนึ่ง ประกอบด้วยกริยาอาการน่าสงสารยิ่งนัก ลิโป้จึงตัดสินใจฟังเมีย ละทิ้งแผนการของที่ปรึกษาเสีย แล้วว่าเจ้าอย่าได้วิตกต่อไปเลย เราจะไม่ยกทหารออกไปตามคำของตันก๋งแล้ว แม้การศึกหนักเบาประการใด เราก็จะป้องกันข้าศึกอยู่ในเมืองให้ปลอดภัยจงได้
ว่าแล้วลิโป้ก็ออกมาจากห้องของนางเตียวเสี้ยน ให้หาตันก๋งมาแล้วแจ้งว่าข้าพเจ้าได้ไตร่ตรองความศึกแล้ว เห็นว่าการที่โจโฉให้ทหารไปลำเลียงเสบียงจากเมืองฮูโต๋มาที่ค่ายในเขตเมืองแห้ฝือนี้เป็นระยะทางไกลจึงไม่ใช่เรื่องจริง หากเป็นกลอุบายที่ลวงเราให้ยกทหารออกจากเมือง แล้วจะยกทหารเข้าตีเมืองแห้ฝือ ดังนั้นหากทำตามแผนการของท่านก็จะเสียทีแก่โจโฉ
คำแก้ตัวของลิโป้เพื่อที่จะไม่ทำตามแผนการของตันก๋ง ฟังดูก็มีเหตุผลเพราะ โจโฉนั้นเชี่ยวชาญการศึก การที่จะให้ทหารไปลำเลียงเสบียงมาจากเมืองหลวงอันเป็นระยะทางไกลก็อาจเห็นว่าเป็นไปไม่ได้ ตันก๋งได้ฟังคำลิโป้แล้วก็มิได้ว่ากล่าวแต่ประการใด ลุกขึ้นคำนับแล้วลาลิโป้กลับออกมา
ตันก๋งออกมาข้างนอกแล้วปรารภกับบรรดานายทหารซึ่งอยู่ในที่นั้นว่า “ตัวเราทุกวันนี้เห็นจะถึงแก่ความตายสิ้น เพราะลิโป้คิดการเสียไปแล้ว”
คำปรารภเชิงน้อยใจของตันก๋งเป็นคำปรารภของคนสิ้นหวัง แต่ได้สะท้อนให้เห็นถึงสติปัญญาการคาดการไกลของตันก๋งว่า ศึกครั้งนี้ลิโป้จะต้องพ่ายแพ้แก่โจโฉเป็นแน่แท้ แล้วจะพาให้ทุกคนตายตามไปด้วย นี่คือผลของการลงเรือผิดลำ ซึ่งต่อให้มีสติปัญญาเลิศล้ำถึงเพียงใดก็ไม่อาจใช้สติปัญญาความสามารถให้เกิดผลสำเร็จได้ เพราะสติปัญญาความสามารถนั้นได้ถูกทำลายหรือบั่นทอนลงด้วยน้ำมือของผู้นำที่โฉดเขลาจนหมดสิ้น
บรรดานายทหารได้ฟังคำตันก๋งแล้วก็มีความเห็นคล้อยตาม พากันสลดใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะเป็นสถานการณ์ที่เห็นได้ชัดเจนแล้วว่าทำให้ทุกคนอยู่ในสภาพที่รอความตายเท่านั้น ดังนั้นเค้ากี๋และอ๋องก้ายซึ่งเป็นทั้งทหารและเป็นทั้งที่ปรึกษาของลิโป้จึงชวนกันเข้าไปหาลิโป้ แล้วว่าการศึกติดพันเมืองแห้ฝือถึงเพียงนี้แล้วท่านจะมัวนิ่งเฉยอยู่ก็เหมือนรอความตาย ส่วนทางรอดนั้นก็เห็นมีอยู่แต่ทางเดียวคือท่านกับอ้วนสุดจะต้องผูกดองกันให้สำเร็จ จึงขอให้ท่านรีบส่งลูกสาวให้แก่บุตรอ้วนสุด แล้วขอให้อ้วนสุดยกกองทัพมาช่วยตีกระหนาบกองทัพโจโฉ
ลิโป้ได้ฟังข้อเสนออันเป็นทางออกที่จะเอาตัวรอดได้โดยที่ไม่ต้องยกทหารออกจากเมืองไปไกลเมียก็เห็นด้วย จึงแต่งหนังสือแล้วมอบให้เค้ากี๋และอ๋องก้ายถือไปให้อ้วนสุด แต่สองที่ปรึกษาเกรงว่าจะฝ่าทหารโจโฉออกไปไม่ได้จึงขอให้ลิโป้จัดทหารช่วยตีฝ่าทหารโจโฉออกไปให้พ้นเขตอันตรายเสียก่อน
ลิโป้เห็นด้วยกับข้อเสนอของสองที่ปรึกษาจึงสั่งให้เตียวเลี้ยวคุมทหารเป็นกองหน้า ให้หลันเป้งเป็นกองหลัง คุมทหารหนึ่งพันคุ้มกันสองที่ปรึกษาให้นำสารไปส่งแก่อ้วนสุด
ครั้นล่วงสองยาม ในขณะที่ทหารทั้งสองฝ่ายกำลังหลับไหลด้วยความอิดโรยท่ามกลางสายลมหนาว เตียวเลี้ยวก็คุมทหารนำสองที่ปรึกษาลอบออกจากเมืองจนพ้นค่ายของโจโฉ และเข้าเขตแดนเมืองห้วยหนำ เตียวเลี้ยวจึงสั่งให้หลันเป้งคุมทหารห้าร้อยไปกับสองที่ปรึกษา ส่วนตัวเตียวเลี้ยวเองคุมทหารห้าร้อยยกกลับเมืองแห้ฝือ
สองที่ปรึกษาไปถึงเมืองห้วยหนำแล้วขอเข้าพบอ้วนสุด และมอบสารของ ลิโป้แก่อ้วนสุด ครั้นอ้วนสุดทราบความที่ลิโป้จะส่งลูกสาวมาให้และขอให้ช่วยยกกองทัพไปตีกระหนาบหลังโจโฉ จึงว่ากับสองที่ปรึกษาว่าคำของลิโป้นั้นเชื่อถืออันใดมิได้ ได้กล่าวคำลวงต่อเราถึงสองครั้งสองคราแล้ว และยังได้ส่งหันอิ้นเถ้าแก่ที่เราส่งไปรับตัวเจ้าสาวเอาไปให้โจโฉประหารเสีย เราส่งทหารไปเตือนก็ฆ่าทหารเราเสียอีก บัดนี้จนตรอกจึงบากหน้ามาขอให้เราช่วย
สองที่ปรึกษาจึงแก้ต่างว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งนั้นเป็นเพราะโจโฉวางกลอุบายนานาประการ เป็นความผิดของโจโฉในขณะที่ลิโป้ยังรำลึกถึงไมตรีและมีน้ำใจซื่อที่จะผูกดองกับท่านอยู่ไม่เคยคลอนแคลน
อ้วนสุดฟังคำสองที่ปรึกษาแล้วก็โลเล เพราะในใจจริงก็อยากที่จะผูกไมตรีเอา ลิโป้มาเป็นพวก จึงว่าถ้าหากลิโป้มีน้ำใสใจจริงก็ให้ส่งลูกสาวมาให้แก่บุตรเราก่อน เราจึงจะยกกองทัพไปตีกระหนาบโจโฉ สองที่ปรึกษาได้ฟังเช่นนั้นจึงคารวะแล้วขอลา อ้วนสุดเพื่อจะกลับเมืองแห้ฝือ
ครั้นสองที่ปรึกษาเดินทางมาถึงเขตแดนเมืองแห้ฝือก็เห็นกองทัพของเล่าปี่ตั้งค่ายสกัดอยู่ สองที่ปรึกษาจึงว่ากับหลันเป้งว่า เราสองคนเป็นผู้เดินสาร ตัวท่านเป็นทหารคุ้มกันมิให้เราเป็นอันตราย คืนวันนี้เราจะลอบไปให้พ้นค่ายเล่าปี่ ให้ท่านคุ้มกันข้างหลังอย่าให้เป็นอันตราย หลันเป้งก็รับคำ
ครั้นค่ำลงสองที่ปรึกษาและหลันเป้งก็ดำเนินการตามแผนการที่ตกลงกัน สองที่ปรึกษาลอบเดินทางหลบพ้นค่ายเล่าปี่กลับเมืองแห้ฝือได้ แต่หลันเป้งนั้นคุมทหารจำนวนห้าร้อย การเดินทางจึงมีเสียงอึกทึก ได้ยินไปถึงทหารรักษาการณ์ของเตียวหุย
ครั้นเตียวหุยทราบความก็สงสัยจึงคุมทหารออกมาสกัดกองทหารของหลันเป้งไว้ หลันเป้งได้เข้ารบกับเตียวหุยไม่ทันสิ้นเพลง เตียวหุยก็จับเป็นหลันเป้งได้ ทหารของหลันเป้งเห็นดังนั้นก็พากันแตกหนี เตียวหุยจึงนำตัวหลันเป้งมามอบแก่เล่าปี่
เล่าปี่ได้สอบถามได้ความจริงแล้วจึงคุมตัวหลันเป้งเอาไปมอบแก่โจโฉ
โจโฉได้ไต่สวนหลันเป้งด้วยตัวเอง หลันเป้งเกรงอาญาก็เล่าความจริงแก่โจโฉสิ้น โจโฉจึงสั่งให้ตัดศีรษะหลันเป้งเสียบไว้ที่หน้าค่ายแล้วออกคำสั่งสนามให้ทหารล้อมเมืองแห้ฝือไว้ให้แน่นหนา อย่าให้คนในเมืองออกข้างนอก อย่าให้คนข้างนอกเข้าไปในเมืองได้ หากเกิดเหตุทางด้านใดก็จะเอาโทษนายทัพนายกองที่รับผิดชอบด้านนั้นถึงประหารชีวิต.
วิธีการแบบโง่ ๆ ของลิโป้นี้รัฐบาลบางยุคบางสมัยที่เข้าใจผิดคิดว่าราษฎรเป็นพวกโง่เขลาเบาปัญญาก็ได้นำเอามาใช้เป็นแบบอย่างในการหลอกลวงราษฎรของตน โดยเฉพาะใช้กับบรรดาคนยากคนจนที่มาเรียกร้องขอความเป็นธรรม หรือขอให้ช่วยเหลือบรรเทาความเดือดร้อนเสียหายจากการกระทำของรัฐหรือองค์กรของรัฐ แทนที่รัฐบาลนั้นจะตั้งความจริงใจบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้แก่ราษฎรตามภาระหน้าที่ กลับใช้เล่ห์กลอุบายทางการเมืองหลอกลวงเพื่อเอาตัวรอดไปวันหนึ่ง ๆ ทิ้งปัญหาให้หมักหมมสุมทับท่วมท้นประเทศจนยากที่จะแก้ไข
รัฐบาลที่ใช้วิธีการแบบลิโป้ต่อราษฎรของตนจึงเป็นรัฐบาลที่ทรยศต่อประชาชน และเมื่อทรยศต่อประชาชนแล้ว ก็กำเริบในอำนาจจนกระทั่งเปลี่ยนโฉมแปลงร่างกลายเป็นเผด็จการทรราชย์ไปในที่สุด เหตุนี้จึงไม่เพียงแต่ประชาชนจะสิ้นความเชื่อถือศรัทธาต่อรัฐบาลชนิดนี้เท่านั้น หากยังต้องการขับไล่รัฐบาลเผด็จการทรราชย์ให้พ้นไปเสียจากอำนาจในเร็ววัน
โจโฉฟังคำลิโป้แล้วยังไม่ทันที่จะกล่าวประการใด ตันก๋งซึ่งยืนอยู่บนเชิงเทินข้างลิโป้และพกความคุมแค้นโจโฉมาแต่เดิมได้เอาเกาทัณฑ์ขึ้นพาดสายน้าวเล็งไปที่กลางใจของโจโฉ แต่โจโฉยังไม่ถึงคราวตายลูกเกาทัณฑ์ที่ลั่นออกจากแหล่งด้วยอำนาจแห่งความโกรธฝ่าสายลมแรงจากกำแพงเมืองที่สูงใหญ่ดังหวีดหวิว โจโฉเห็นเช่นนั้นก็ตกใจรีบย่อตัวลงหลบเกาทัณฑ์ ดังนั้นลูกเกาทัณฑ์จึงพลาดเป้าไปเสียบปักอยู่ที่หมวกเกราะของโจโฉ
โจโฉจึงร้องด่าตันก๋งว่าไอ้กบฏ กูจะฆ่ามึงเสียให้ได้จึงจะหายความแค้น ว่าแล้วก็รีบชักม้าถอยออกมาจนไกลระยะเกาทัณฑ์ แล้วสั่งทหารให้ยกประชิดเมืองแห้ฝือ เตรียมการเข้าโจมตีครั้งใหญ่
ตันก๋งเห็นดังนั้นจึงชวนลิโป้ลงมาหารือที่ตึกบัญชาการ แล้วว่าโจโฉยกจากเมืองหลวงมาครั้งนี้เป็นเวลานานแล้ว เสบียงอาหารย่อมร่อยหรอลง เหล่าทหารคงจะอิดโรยเพราะกรำศึกมาเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงขอเสนอแผนการรบตีกองทัพโจโฉให้แตกพ่ายไป
ลิโป้จึงถามว่าแผนการรบของท่านเป็นประการใด ตันก๋งจึงว่าขอเสนอให้ใช้แผนล่อหน้า ตีหลัง ล่อหลัง ตีหน้า สลับกันไป โดยขอให้ท่านแบ่งทหารในเมืองแห้ฝือออกเป็นสองกอง ข้าพเจ้าจะคุมทหารกองหนึ่งอยู่รักษาเมือง ตัวท่านคุมทหารอีกกองหนึ่งยกออกไปตั้งด้านหลังค่ายของโจโฉ เมื่อโจโฉยกเข้าตีเมืองก็ให้ท่านตีกระหนาบหลังเข้ามา ถ้าหากโจโฉยกไปตีค่ายของท่าน ข้าพเจ้าก็จะยกทหารออกไปตีกระหนาบหลัง ด้วยกลล่อนี้โจโฉก็จะพะว้าพะวังทำการข้างใดไม่ถนัด เห็นจะเสียทีแก่ท่านเป็นมั่นคง
ลิโป้เห็นชอบกับแผนการของตันก๋ง จึงสั่งให้จัดทหารเป็นสองกองตามคำของตันก๋งแล้วให้เตรียมพร้อม โดยจะยกออกจากเมืองตอนสองยามของคืนนี้ ลิโป้สั่งการเสร็จสิ้นจึงเข้าไปหานางเหงียมซีผู้เป็นภรรยา เล่าความตามแผนการของตันก๋งให้ฟังแล้วบอกลาผู้เป็นภรรยา เตรียมจะยกทหารออกจากเมืองตามแผนการ
นางเหงียมซีฟังคำลิโป้แล้วก็ทรุดตัวลงกอดเข่าของลิโป้ไว้ ร้องไห้แล้วว่าการศึกกำลังคับขันอยู่เช่นนี้ เหตุใดท่านจึงละทิ้งข้าพเจ้าไว้แต่ผู้เดียว หากท่านเสียทีแก่ข้าศึก ข้าพเจ้าจะอาศัยใบบุญใครเป็นที่พึ่งได้เล่า ว่าแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
ลิโป้เห็นกริยาอาการของนางเหงียมซีก็สงสาร น้ำใจที่จะสู้รบกับโจโฉก็อ่อนลง แทนที่จะกลับออกมานำทหารยกออกจากเมืองตามแผนการของตันก๋ง กลับสั่งให้หญิงรับใช้เอาสุรามาดื่มจนเมามายแล้วหลับไหลอยู่กับนางเหงียมซีตลอดทั้งคืน กองทหารที่เตรียมการจะยกออกจากเมืองรอลิโป้อยู่จนสว่าง ไม่เห็นลิโป้ออกมาจึงเลิกการเตรียมพร้อม กลับเข้ากรมกองของตน
ลิโป้ขลุกอยู่กับนางเหงียมซี ไม่ออกว่าราชการตามปกติถึงสามวัน ตันก๋งรอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นลิโป้ออกมาว่าราชการ จึงเข้าไปขอพบลิโป้ที่ในจวน แล้วถามว่าเหตุใดท่านจึงไม่ยกทหารออกไปตั้งกระหนาบหลังโจโฉที่นอกเมือง แผนการจะมิเสียไปหรือ และขืนปล่อยเวลาเนิ่นช้าไปคงจะเสียเมืองแก่โจโฉเป็นมั่นคง
ลิโป้ตัดสินใจที่จะอยู่กับเมีย ไม่คิดที่จะยกกองทหารออกไปตามแผนการของ ตันก๋ง จึงแก้ตัวว่าข้าพเจ้าได้ทบทวนแผนการของท่านแล้วเห็นว่าจะไม่เป็นผล ดังนั้นจึงควรตั้งมั่นรักษาเมืองแห้ฝือไว้ให้ปลอดภัยจะดีกว่า
ตันก๋งจึงว่าบัดนี้ได้รับรายงานจากหน่วยข่าวกรองว่า กองทัพโจโฉกำลังขาดเสบียง ถึงขนาดที่ต้องสั่งทหารให้ไปลำเลียงเสบียงมาจากเมืองฮูโต๋ หากเสบียงมาไม่ทันหรือไม่ได้เสบียงมา กองทัพโจโฉคงจะถอนทัพกลับเมืองหลวง ดังนั้นจึงขอให้ท่านแต่งทหารยกออกไปเตรียมปล้นเสบียงของโจโฉก็จะได้ชัยชนะ
ลิโป้เห็นด้วยกับความคิดของตันก๋ง แต่ผลัดว่าไว้พรุ่งนี้จึงค่อยจัดการตามความคิด ครั้นค่ำลงลิโป้ก็นำความที่ปรึกษากับตันก๋งนั้นไปเล่าให้แก่นางเหงียมซีฟัง แล้วว่าตัวเราจะยกทหารไปปล้นเสบียงของโจโฉเอง และจะให้ตันก๋งอยู่รักษาเมืองแห้ฝือ
นางเหงียมซีเห็นแก่เรื่องส่วนตัวและครอบครัวเป็นใหญ่กว่าการบ้านเมือง ไม่เห็นด้วยที่ลิโป้จะต้องจากตัวไป จึงกล่าวว่าการที่ท่านจะวางใจให้ตันก๋งรักษาเมืองนั้นเห็นว่าจะรับมือโจโฉไม่ได้สถานหนึ่ง และจะวางใจให้ตันก๋งอยู่รักษาเมือง หากตันก๋งมีจิตคิดเข้าข้างโจโฉท่านก็จะเสียทั้งเมืองและครอบครัว เหมือนกับการเสียเมืองชีจิ๋วอีกสถานหนึ่ง ข้าพเจ้าอยู่ข้างหลังก็จักเป็นอันตราย เมื่อครั้งที่ท่านทิ้งข้าพเจ้าไว้ที่เมืองเตียงอัน ครั้งนั้นโชคดีที่บังสีได้คิดอ่านช่วยเหลือให้ข้าพเจ้าได้กลับมาพบหน้าท่าน แต่ครั้งนี้จะโชคดีเหมือนครั้งโน้นหรือ ข้าพเจ้ายังสงสัยและห่วงใยในครอบครัวของเรา ว่าแล้วนางเหงียมซีก็ร้องไห้เข้ากอดลิโป้แล้วเอาหน้าซบไว้กับอกของลิโป้
ลิโป้ก็อ่อนใจลงอีก จึงออกจากห้องนางเหงียมซีไปหานางเตียวเสี้ยนผู้เป็นภรรยาน้อยแล้วเล่าเนื้อความทั้งปวงให้นางเตียวเสี้ยนฟัง นางเตียวเสี้ยนเมื่อครั้งอาสาอ้องอุ้นวางกลให้ลิโป้กับตั๋งโต๊ะประหัตประหารกัน นับเป็นจิตใจของวีรสตรีที่เห็นแก่ชาติบ้านเมือง แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปความสมบูรณ์พูนสุขของผู้มีฐานะเป็นภรรยาน้อยของเจ้าเมืองชีจิ๋วได้หล่อหลอมกล่อมใจจนกลายเป็นคนที่เห็นแก่ความสุขส่วนตนยิ่งกว่าบ้านเมือง จึงไม่ต้องการให้ลิโป้พรากจากตัวไป ดังนั้นนางเตียวเสี้ยนจึงโผตัวเข้ากอดเอาลิโป้แล้วร้องไห้ และคัดค้านมิให้ลิโป้ทำตามคำของตันก๋งเหมือนกับนางเหงียมซีทุกประการ
คำเมียหลวงทำให้ลิโป้อ่อนใจลงแล้ว สมทบด้วยคำของเมียน้อยอีกแรงหนึ่ง ประกอบด้วยกริยาอาการน่าสงสารยิ่งนัก ลิโป้จึงตัดสินใจฟังเมีย ละทิ้งแผนการของที่ปรึกษาเสีย แล้วว่าเจ้าอย่าได้วิตกต่อไปเลย เราจะไม่ยกทหารออกไปตามคำของตันก๋งแล้ว แม้การศึกหนักเบาประการใด เราก็จะป้องกันข้าศึกอยู่ในเมืองให้ปลอดภัยจงได้
ว่าแล้วลิโป้ก็ออกมาจากห้องของนางเตียวเสี้ยน ให้หาตันก๋งมาแล้วแจ้งว่าข้าพเจ้าได้ไตร่ตรองความศึกแล้ว เห็นว่าการที่โจโฉให้ทหารไปลำเลียงเสบียงจากเมืองฮูโต๋มาที่ค่ายในเขตเมืองแห้ฝือนี้เป็นระยะทางไกลจึงไม่ใช่เรื่องจริง หากเป็นกลอุบายที่ลวงเราให้ยกทหารออกจากเมือง แล้วจะยกทหารเข้าตีเมืองแห้ฝือ ดังนั้นหากทำตามแผนการของท่านก็จะเสียทีแก่โจโฉ
คำแก้ตัวของลิโป้เพื่อที่จะไม่ทำตามแผนการของตันก๋ง ฟังดูก็มีเหตุผลเพราะ โจโฉนั้นเชี่ยวชาญการศึก การที่จะให้ทหารไปลำเลียงเสบียงมาจากเมืองหลวงอันเป็นระยะทางไกลก็อาจเห็นว่าเป็นไปไม่ได้ ตันก๋งได้ฟังคำลิโป้แล้วก็มิได้ว่ากล่าวแต่ประการใด ลุกขึ้นคำนับแล้วลาลิโป้กลับออกมา
ตันก๋งออกมาข้างนอกแล้วปรารภกับบรรดานายทหารซึ่งอยู่ในที่นั้นว่า “ตัวเราทุกวันนี้เห็นจะถึงแก่ความตายสิ้น เพราะลิโป้คิดการเสียไปแล้ว”
คำปรารภเชิงน้อยใจของตันก๋งเป็นคำปรารภของคนสิ้นหวัง แต่ได้สะท้อนให้เห็นถึงสติปัญญาการคาดการไกลของตันก๋งว่า ศึกครั้งนี้ลิโป้จะต้องพ่ายแพ้แก่โจโฉเป็นแน่แท้ แล้วจะพาให้ทุกคนตายตามไปด้วย นี่คือผลของการลงเรือผิดลำ ซึ่งต่อให้มีสติปัญญาเลิศล้ำถึงเพียงใดก็ไม่อาจใช้สติปัญญาความสามารถให้เกิดผลสำเร็จได้ เพราะสติปัญญาความสามารถนั้นได้ถูกทำลายหรือบั่นทอนลงด้วยน้ำมือของผู้นำที่โฉดเขลาจนหมดสิ้น
บรรดานายทหารได้ฟังคำตันก๋งแล้วก็มีความเห็นคล้อยตาม พากันสลดใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะเป็นสถานการณ์ที่เห็นได้ชัดเจนแล้วว่าทำให้ทุกคนอยู่ในสภาพที่รอความตายเท่านั้น ดังนั้นเค้ากี๋และอ๋องก้ายซึ่งเป็นทั้งทหารและเป็นทั้งที่ปรึกษาของลิโป้จึงชวนกันเข้าไปหาลิโป้ แล้วว่าการศึกติดพันเมืองแห้ฝือถึงเพียงนี้แล้วท่านจะมัวนิ่งเฉยอยู่ก็เหมือนรอความตาย ส่วนทางรอดนั้นก็เห็นมีอยู่แต่ทางเดียวคือท่านกับอ้วนสุดจะต้องผูกดองกันให้สำเร็จ จึงขอให้ท่านรีบส่งลูกสาวให้แก่บุตรอ้วนสุด แล้วขอให้อ้วนสุดยกกองทัพมาช่วยตีกระหนาบกองทัพโจโฉ
ลิโป้ได้ฟังข้อเสนออันเป็นทางออกที่จะเอาตัวรอดได้โดยที่ไม่ต้องยกทหารออกจากเมืองไปไกลเมียก็เห็นด้วย จึงแต่งหนังสือแล้วมอบให้เค้ากี๋และอ๋องก้ายถือไปให้อ้วนสุด แต่สองที่ปรึกษาเกรงว่าจะฝ่าทหารโจโฉออกไปไม่ได้จึงขอให้ลิโป้จัดทหารช่วยตีฝ่าทหารโจโฉออกไปให้พ้นเขตอันตรายเสียก่อน
ลิโป้เห็นด้วยกับข้อเสนอของสองที่ปรึกษาจึงสั่งให้เตียวเลี้ยวคุมทหารเป็นกองหน้า ให้หลันเป้งเป็นกองหลัง คุมทหารหนึ่งพันคุ้มกันสองที่ปรึกษาให้นำสารไปส่งแก่อ้วนสุด
ครั้นล่วงสองยาม ในขณะที่ทหารทั้งสองฝ่ายกำลังหลับไหลด้วยความอิดโรยท่ามกลางสายลมหนาว เตียวเลี้ยวก็คุมทหารนำสองที่ปรึกษาลอบออกจากเมืองจนพ้นค่ายของโจโฉ และเข้าเขตแดนเมืองห้วยหนำ เตียวเลี้ยวจึงสั่งให้หลันเป้งคุมทหารห้าร้อยไปกับสองที่ปรึกษา ส่วนตัวเตียวเลี้ยวเองคุมทหารห้าร้อยยกกลับเมืองแห้ฝือ
สองที่ปรึกษาไปถึงเมืองห้วยหนำแล้วขอเข้าพบอ้วนสุด และมอบสารของ ลิโป้แก่อ้วนสุด ครั้นอ้วนสุดทราบความที่ลิโป้จะส่งลูกสาวมาให้และขอให้ช่วยยกกองทัพไปตีกระหนาบหลังโจโฉ จึงว่ากับสองที่ปรึกษาว่าคำของลิโป้นั้นเชื่อถืออันใดมิได้ ได้กล่าวคำลวงต่อเราถึงสองครั้งสองคราแล้ว และยังได้ส่งหันอิ้นเถ้าแก่ที่เราส่งไปรับตัวเจ้าสาวเอาไปให้โจโฉประหารเสีย เราส่งทหารไปเตือนก็ฆ่าทหารเราเสียอีก บัดนี้จนตรอกจึงบากหน้ามาขอให้เราช่วย
สองที่ปรึกษาจึงแก้ต่างว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งนั้นเป็นเพราะโจโฉวางกลอุบายนานาประการ เป็นความผิดของโจโฉในขณะที่ลิโป้ยังรำลึกถึงไมตรีและมีน้ำใจซื่อที่จะผูกดองกับท่านอยู่ไม่เคยคลอนแคลน
อ้วนสุดฟังคำสองที่ปรึกษาแล้วก็โลเล เพราะในใจจริงก็อยากที่จะผูกไมตรีเอา ลิโป้มาเป็นพวก จึงว่าถ้าหากลิโป้มีน้ำใสใจจริงก็ให้ส่งลูกสาวมาให้แก่บุตรเราก่อน เราจึงจะยกกองทัพไปตีกระหนาบโจโฉ สองที่ปรึกษาได้ฟังเช่นนั้นจึงคารวะแล้วขอลา อ้วนสุดเพื่อจะกลับเมืองแห้ฝือ
ครั้นสองที่ปรึกษาเดินทางมาถึงเขตแดนเมืองแห้ฝือก็เห็นกองทัพของเล่าปี่ตั้งค่ายสกัดอยู่ สองที่ปรึกษาจึงว่ากับหลันเป้งว่า เราสองคนเป็นผู้เดินสาร ตัวท่านเป็นทหารคุ้มกันมิให้เราเป็นอันตราย คืนวันนี้เราจะลอบไปให้พ้นค่ายเล่าปี่ ให้ท่านคุ้มกันข้างหลังอย่าให้เป็นอันตราย หลันเป้งก็รับคำ
ครั้นค่ำลงสองที่ปรึกษาและหลันเป้งก็ดำเนินการตามแผนการที่ตกลงกัน สองที่ปรึกษาลอบเดินทางหลบพ้นค่ายเล่าปี่กลับเมืองแห้ฝือได้ แต่หลันเป้งนั้นคุมทหารจำนวนห้าร้อย การเดินทางจึงมีเสียงอึกทึก ได้ยินไปถึงทหารรักษาการณ์ของเตียวหุย
ครั้นเตียวหุยทราบความก็สงสัยจึงคุมทหารออกมาสกัดกองทหารของหลันเป้งไว้ หลันเป้งได้เข้ารบกับเตียวหุยไม่ทันสิ้นเพลง เตียวหุยก็จับเป็นหลันเป้งได้ ทหารของหลันเป้งเห็นดังนั้นก็พากันแตกหนี เตียวหุยจึงนำตัวหลันเป้งมามอบแก่เล่าปี่
เล่าปี่ได้สอบถามได้ความจริงแล้วจึงคุมตัวหลันเป้งเอาไปมอบแก่โจโฉ
โจโฉได้ไต่สวนหลันเป้งด้วยตัวเอง หลันเป้งเกรงอาญาก็เล่าความจริงแก่โจโฉสิ้น โจโฉจึงสั่งให้ตัดศีรษะหลันเป้งเสียบไว้ที่หน้าค่ายแล้วออกคำสั่งสนามให้ทหารล้อมเมืองแห้ฝือไว้ให้แน่นหนา อย่าให้คนในเมืองออกข้างนอก อย่าให้คนข้างนอกเข้าไปในเมืองได้ หากเกิดเหตุทางด้านใดก็จะเอาโทษนายทัพนายกองที่รับผิดชอบด้านนั้นถึงประหารชีวิต.