สามก๊ก ฉบับนักบริหาร:บทที่ 25 พิพากษาลิโป้-ตันก๋ง
การสู้รบระหว่างกองกำลังของโจโฉ เล่าปี่ อ้วนสุด อ้วนเสี้ยว ลิโป้ เล่าเปียว เตียวสิ้ว แต่ละฝ่ายล้วนแต่อ้างต่อสู้เพื่อชาติ เพื่อฮ่องเต้ เพื่อประชาชน แต่กลายเป็นอุดมการณ์จอมปลอม การเมืองที่ทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง จึงไม่มีมิตรหรือศัตรูถาวร จะเป็นโซ่ข้อกลางผุๆ ให้กับใครก็ได้
ในหลายๆ ครั้งมีการเจรจาผูกมิตรสร้างพันธมิตรระหว่างกัน แท้ที่จริงแล้ว อำนาจทุกขั้วอย่างดีก็แค่จับมือเป็นพันธมิตรกันแบบหลวมๆ พอเป็นพิธี ใครเผลอนิดเดียวก็อาจจะถูกเชือดคอจนขาดร่องแร่งได้ ผลประโยชน์เข้ามาทางประตูเมื่อใด ปฏิญญาแห่งพันธมิตรก็บินออกนอกหน้าต่าง ผลประโยชน์ของชาติของประชาชนมิพึงต้องไปคำนึงถึง
ลิโป้ถูกตันเต๋งทรยศหักหลังอย่างสุดแสบทุกขั้นตอน ต้องกลืนเลือดพร่ำออกมาอย่างสุดแค้นว่า สุนัขยังซื่อสัตย์กว่านักการเมือง เมื่อลิโป้หนีเข้าเมืองแห้ฝือ ถูกทัพโจโฉสร้างทำนบทดน้ำให้ท่วมเมือง รุ่งเช้าโจโฉสั่งทหารเข้าทำลายประตูเมือง มุ่งตีหักยึดเมืองแห้ฝือ ลิโป้ได้ยินเสียงอื้ออึง คว้าทวนคู่มาเดินตรวจพลางเรียกหาม้าเซกเธาว์
แต่ทหารรายงานว่า เฮาเสงขโมยม้าไปแต่คืนก่อน ลิโป้จึงคาดโทษซงเหียนกับงุยฮกฐานสมรู้ร่วมคิดกับเฮาเสง เวลานั้นไส้ศึกในเมืองชักธงขาวบนกำแพงเมือง โจโฉเห็นเป็นสัญญาณก็เร่งให้ทหารรุกโหมตีเมืองหนักมือยิ่งขึ้น ลิโป้บัญชาการรบถึงเที่ยง ทัพโจโฉจึงถอยกลับ ลิโป้ยืนอิงเสาบนหอรบ เอาทวนพิงฝาแล้วง่อยหลับไป
ซุนเหียนกับงุยฮกเห็นเป็นโอกาสเหมาะ ออกอุบายให้ทหารอารักขาลิโป้ออกไปให้หมด อ้างว่ามีข้อราชการลับจะปรึกษาลิโป้โดยเฉพาะ งุยฮกหยิบทวนลิโป้ไปซ่อนไว้อีกทางหนึ่ง ทั้งสองใช้เชือกร้อยตัวจับลิโป้มัดทันที ลิโป้ตกใจตื่นร้องตะโกนให้ทหารช่วย
นายทหารทั้งสองจึงขับไล่ทหารองครักษ์แตกไป แล้วชักธงขาวขึ้นเป็นสัญญาณแก่โจโฉอีกหนหนึ่ง โจโฉจึงกรีฑาทัพเข้าบุก แม้งุยฮกจะเปิดประตูเมืองออกรับ แฮหัวเอี๋ยนกองหน้าทหารโจโฉก็ยังลังเลไม่กล้าพรวดพราดเข้าเมืองด้วยเกรงจะเป็นอุบาย ต่อเมื่องุยฮกนำเอาทวนคู่มือลิโป้โยนลงหน้ากำแพงเมือง พลางร้องบอกโจโฉว่า ข้าพเจ้าจับตัวลิโป้ได้แล้ว ทหารโจโฉถึงได้เชื่อและพากันตรูเข้ายึดเมือง จับโกซุ่น เตียวเลี้ยว และตันก๋งได้ พอเข้าเมืองได้โจโฉสั่งให้ทหารทำลายทำนบกั้นน้ำ ออกประกาศให้ประชาชนตั้งอยู่ในความสงบ
แล้วนาทีแห่งการพิพากษาสำเร็จโทษก็มาถึง โจโฉชวนเล่าปี่ขึ้นไปนั่งบนหอรบเบ๊กบุนเหลา กวนอู เตียวหุยยืนอารักขาอยู่เบื้องหลัง ให้เบิกตัวลิโป้เข้ามาไต่สวนเป็นคนแรก ลิโป้ถูกมัดแน่นจนกระดิกตัวแทบไม่ ได้ พอเห็นหน้าโจโฉจึงร้องทุกข์ว่า ขอให้คลายเชือกลงบ้างได้หรือไม่
โจโฉตอบว่า "ธรรมดามัดเสือก็ต้องมัดให้แน่นหนา จะให้คลายออกนั้นมิได้" แล้วโจโฉจึงจ้องตาลิโป้แล้วถามว่า "ลิโป้ เจ้าถูกจับแล้วจะว่ายังไง? " ลิโป้มิทันตอบหันไปมองเห็นนายทหารของตน ซึ่งมี เฮาเสง ซงเหียน งุยฮก ยืนเด่นอยู่ในห้อง จึงร้องด่าว่าไอ้พวกชั่วกูชุบเลี้ยงมึงดีถึงขนาดนี้ ไฉนยังทรยศต่อกูได้ถึงเพียงนี้?
ซงเหียนตอบกลับว่า"พวกเราทำการนี้ เพราะท่านมิได้ฟังถ้อยคำของทหารในการรบ ฟังแต่คำภรรยา และอีเล็กๆ ทั้งหลายที่นั่งทูลนอนทูล ท่านเอาใจสตรียิ่งกว่าทหารของท่านเอง แล้วท่านจะโทษใครได้?" ลิโป้ได้ยินดังนี้แล้วพูดไม่ออก โจโฉจึงให้เบิกตัวโกซุ่นทหารเอกคนหนึ่งของลิโป้เข้ามาถามว่ามีอะไรจะสั่งเสียหรือไม่
โกซุ่นนิ่งเฉยไม่ตอบ โจโฉจึงสั่งให้เอาตัวไปประหารชีวิต
ต่อจากนั้น โจโฉให้เบิกตัวตันก๋งเข้ามาแล้วถามด้วยความรู้สึกรำลึกถึงบุญคุณตันก๋งแต่หนหลังว่า ตั้งแต่ท่านจากข้าพเจ้าไปมีความสุขสบายดีอยู่หรือ? ตันก๋งเข้าใจว่าโจโฉเยาะเย้ย จึงร้องตอบว่า เพราะข้าเห็นไส้พุงเอ็งทุกขดว่าไม่เที่ยงธรรมและไม่ซื่อต่อใคร มีแต่ล่อลวงคนให้หลงด้วยกลอุบาย ข้าจึงต้องหนีเอาตัวรอด
โจโฉถามว่า "หากท่านเห็นข้าพเจ้าไม่ซื่อ ไม่เที่ยงธรรม ทำไมท่านจึงมาอยู่กับลิโป้เล่า?"
ตันก๋งตอบว่า "ถึงลิโป้จะเป็นคนไม่ดี หาความคิดมิได้ ปัญญาน้อย แต่ไม่เจ้าเล่ห์คิดโกงแบบท่าน" โจโฉถามต่อไปว่า "ท่านว่าลิโป้หาความคิดมิได้ ตัวท่านมีปัญญา แล้วทำไมมาพบจุดจบแบบนี้เล่า?" ตันก๋งหันไปทางลิโป้ แล้วต่อว่าลิโป้ต่อหน้าคนทั้งปวง "เพราะเจ้ามิฟังคำของข้าจึงเสียการ ถ้าฟังคำของข้าแต่ต้นก็คงไม่แพ้โจโฉ และไม่ต้องมาพบจุดจบเช่นนี้หรอก"
โจโฉจึงถามต่ออย่างมีเยื่อใยว่า "ตันก๋ง เมื่อลิโป้ไม่เชื่อฟังคำของท่านจึงเสียการเช่นนี้ แล้วท่านจะทำอย่างไรต่อไป?" ตันก๋งหันมาจ้องหน้าโจโฉอย่างทระนงตอบว่า"แพ้ศึกก็ต้องตาย จะมาซักไซ้รหาอะไรเล่า?" โจโฉจึงตอบว่า "ท่านจะเลือกตายก็เป็นสิทธิ์ของท่าน แต่ว่าพ่อแม่ลูกเมียท่านจะทำยังไง?"
ตันก๋งหันมาจ้องหน้าโจโฉ "ผู้ปกครองที่มีความกตัญญูย่อมไม่พาลถึงญาติ ผู้ปกครองที่มีคุณธรรมย่อมไม่ฆ่าล้างโคตรใคร ชีวิตพ่อ แม่ ลูก เมียข้า ขึ้นอยู่กับใจท่านเอง เมื่อจับได้แล้วโปรดลงโทษอย่าได้ลังเล" ว่าแล้วตันก๋งก็เดินลงไปลานประหารด้วยตนเอง โจโฉให้ทหารยึดตัวไว้ แต่ตันก๋งก็สะบัดหลุดเดินเข้าสู่ตะแลงแกงอย่างกล้าหาญ โจโฉรำลึกถึงคำที่ตันก๋งยินดีละทิ้งตำแหน่งนายอำเภอขอติดตามทำการใหญ่ด้วย
โจโฉร้องให้เดินตามหลังตันก๋งไป พลางพูดกับตันก๋งให้ได้ยินว่า "ตัวท่านมิพอใจที่จะอยู่ก็ตามทีเถิด ซึ่งแม่และลูกเมียของท่านนั้น อย่าได้วิตกเลย ข้าพเจ้าจะเลี้ยงดูให้ความสุขทุกประการ" ว่าแล้วโจโฉสั่งทหารให้เชิญครอบครัวตันก๋งไปไว้ที่นครฮูโต๋เลี้ยงดูอย่างดีชั่วชีวิต
ตันก๋งได้ยินคำสั่งของโจโฉทุกคำ แต่มิได้พูดอะไร พอถึงที่ประหารตันก๋งตะโกนรีบให้ทหารลงดาบ ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างสงสารตันก๋งจนกลั้นน้ำตาไว้มิได้ แล้วโจโฉให้ชะลอศพตันก๋งไปฝังไว้ในพระนครฮูโต๋อย่างสมเกียรติ
ขณะที่โจโฉเดินตามตันก๋งไปที่ลานประหารนั้น ลิโป้วอนเล่าปี่ว่าเวลานี้ท่านนั่งอยู่ในที่สูง ข้าพเจ้าถูกมัดกลิ้งอยู่แทบเท้า ท่านกรุณาพูดกับโจโฉให้ไว้ชีวิตข้าพเจ้าสักครั้งมิได้หรือ เล่าปี่พยักหน้า มิทันกล่าวตอบ โจโฉกลับเข้ามาในหอรบ ลิโป้อ้อนวอนโจโฉว่า "ภัยของนายท่าน มีข้าคนเดียว เมื่อยอมจำนนแล้ว ท่านก็เป็นนายใหญ่ ส่วนข้าเป็นรอง โลกนี้จักต้องอยู่แทบเท้าท่าน "
โจโฉฟังคำวอนลิโป้แล้วหันมาถามเล่าปี่ว่า "ลิโป้ว่าฉะนี้ ท่านเล่าปี่จะเห็นเป็นประการใด?"
เล่าปี่ตอบโจโฉสั้น ๆ ว่า "ท่านไม่เห็นตัวอย่างเต็งหงวนกับตั๋งโต๊ะหรอกหรือ? ทั้งสองตายอย่างไร ท่านย่อมรู้แจ้งอยู่แล้ว ท่านจะลืมเสียหรือไม่ ก็สุดแต่ใจท่านเถิด"
ลิโป้ได้ฟังก็โกรธเล่าปี่จนตัวสั่น ด่าว่าเล่าปี่มิรู้คุณ ต่ำช้านัก ไร้คุณธรรมความสัตย์ซื่อ ลำเลิกบุญคุณครั้งกิเหลงจะฆ่ามึง กูคิดกลยิงปลายทวน มึงถึงได้รอดชีวิต มึงลืมแล้วหรือ?
ฝ่ายเตียวเลี้ยว นายทหารเอกลิโป้ได้ยินให้สังเวชลิโป้เต็มที ร้องตะโกนว่า" ลิโป้คนถ่อย เกิดมาเป็นชายชาติทหารแล้วไฉนมัวรักชีวิตอยู่เล่า ถึงเวลาตายสมควรไว้ชื่อให้โลกลือจึงจะชอบ.." ลิโป้ได้ยินเตียวเลี้ยว พูดอย่างนั้นให้นึกละอายใจจึงเงียบเสีย ทหารจึงเอาลิโป้ไปประหารชีวิต พอทหารมาลากตัว ลิโป้ร้องด่าเล่าปี่ไม่ขาดปาก จนกระทั่งถูกตัดศีรษะเสียบประจานไว้หน้าประตูเมือง จบชีวิตยอดฝีมือคนหนึ่งในยุคต้นสามก๊ก
น่าเศร้าที่คนเก่งอย่างลิโป้ ต้องมาจบชีวิตเยี่ยงนี้ในคราบของคนอธรรม เพียงแต่เขาเชื่อฟังคำตันก๋ง ปฏิบัติตนเป็นขุนพลยอดนักรบ ไม่หูเบาเชื่อฟังตันกุ๋ยกับตันเต๋ง ไม่โลเลที่จะยกลูกสาวให้เป็นสะไภ้อ้วนสุด คบเล่าปี่เป็นมิตรแล้วกลับหักหลังมิตร ยามคับขันกลับเชื่อเมียมากกว่าพี่ปรึกษาทางทหาร ลิโป้ถึงได้พบจุดจบตามกรรมเวรที่ตัวเองได้ก่อไว้
ในหลายๆ ครั้งมีการเจรจาผูกมิตรสร้างพันธมิตรระหว่างกัน แท้ที่จริงแล้ว อำนาจทุกขั้วอย่างดีก็แค่จับมือเป็นพันธมิตรกันแบบหลวมๆ พอเป็นพิธี ใครเผลอนิดเดียวก็อาจจะถูกเชือดคอจนขาดร่องแร่งได้ ผลประโยชน์เข้ามาทางประตูเมื่อใด ปฏิญญาแห่งพันธมิตรก็บินออกนอกหน้าต่าง ผลประโยชน์ของชาติของประชาชนมิพึงต้องไปคำนึงถึง
ลิโป้ถูกตันเต๋งทรยศหักหลังอย่างสุดแสบทุกขั้นตอน ต้องกลืนเลือดพร่ำออกมาอย่างสุดแค้นว่า สุนัขยังซื่อสัตย์กว่านักการเมือง เมื่อลิโป้หนีเข้าเมืองแห้ฝือ ถูกทัพโจโฉสร้างทำนบทดน้ำให้ท่วมเมือง รุ่งเช้าโจโฉสั่งทหารเข้าทำลายประตูเมือง มุ่งตีหักยึดเมืองแห้ฝือ ลิโป้ได้ยินเสียงอื้ออึง คว้าทวนคู่มาเดินตรวจพลางเรียกหาม้าเซกเธาว์
แต่ทหารรายงานว่า เฮาเสงขโมยม้าไปแต่คืนก่อน ลิโป้จึงคาดโทษซงเหียนกับงุยฮกฐานสมรู้ร่วมคิดกับเฮาเสง เวลานั้นไส้ศึกในเมืองชักธงขาวบนกำแพงเมือง โจโฉเห็นเป็นสัญญาณก็เร่งให้ทหารรุกโหมตีเมืองหนักมือยิ่งขึ้น ลิโป้บัญชาการรบถึงเที่ยง ทัพโจโฉจึงถอยกลับ ลิโป้ยืนอิงเสาบนหอรบ เอาทวนพิงฝาแล้วง่อยหลับไป
ซุนเหียนกับงุยฮกเห็นเป็นโอกาสเหมาะ ออกอุบายให้ทหารอารักขาลิโป้ออกไปให้หมด อ้างว่ามีข้อราชการลับจะปรึกษาลิโป้โดยเฉพาะ งุยฮกหยิบทวนลิโป้ไปซ่อนไว้อีกทางหนึ่ง ทั้งสองใช้เชือกร้อยตัวจับลิโป้มัดทันที ลิโป้ตกใจตื่นร้องตะโกนให้ทหารช่วย
นายทหารทั้งสองจึงขับไล่ทหารองครักษ์แตกไป แล้วชักธงขาวขึ้นเป็นสัญญาณแก่โจโฉอีกหนหนึ่ง โจโฉจึงกรีฑาทัพเข้าบุก แม้งุยฮกจะเปิดประตูเมืองออกรับ แฮหัวเอี๋ยนกองหน้าทหารโจโฉก็ยังลังเลไม่กล้าพรวดพราดเข้าเมืองด้วยเกรงจะเป็นอุบาย ต่อเมื่องุยฮกนำเอาทวนคู่มือลิโป้โยนลงหน้ากำแพงเมือง พลางร้องบอกโจโฉว่า ข้าพเจ้าจับตัวลิโป้ได้แล้ว ทหารโจโฉถึงได้เชื่อและพากันตรูเข้ายึดเมือง จับโกซุ่น เตียวเลี้ยว และตันก๋งได้ พอเข้าเมืองได้โจโฉสั่งให้ทหารทำลายทำนบกั้นน้ำ ออกประกาศให้ประชาชนตั้งอยู่ในความสงบ
แล้วนาทีแห่งการพิพากษาสำเร็จโทษก็มาถึง โจโฉชวนเล่าปี่ขึ้นไปนั่งบนหอรบเบ๊กบุนเหลา กวนอู เตียวหุยยืนอารักขาอยู่เบื้องหลัง ให้เบิกตัวลิโป้เข้ามาไต่สวนเป็นคนแรก ลิโป้ถูกมัดแน่นจนกระดิกตัวแทบไม่ ได้ พอเห็นหน้าโจโฉจึงร้องทุกข์ว่า ขอให้คลายเชือกลงบ้างได้หรือไม่
โจโฉตอบว่า "ธรรมดามัดเสือก็ต้องมัดให้แน่นหนา จะให้คลายออกนั้นมิได้" แล้วโจโฉจึงจ้องตาลิโป้แล้วถามว่า "ลิโป้ เจ้าถูกจับแล้วจะว่ายังไง? " ลิโป้มิทันตอบหันไปมองเห็นนายทหารของตน ซึ่งมี เฮาเสง ซงเหียน งุยฮก ยืนเด่นอยู่ในห้อง จึงร้องด่าว่าไอ้พวกชั่วกูชุบเลี้ยงมึงดีถึงขนาดนี้ ไฉนยังทรยศต่อกูได้ถึงเพียงนี้?
ซงเหียนตอบกลับว่า"พวกเราทำการนี้ เพราะท่านมิได้ฟังถ้อยคำของทหารในการรบ ฟังแต่คำภรรยา และอีเล็กๆ ทั้งหลายที่นั่งทูลนอนทูล ท่านเอาใจสตรียิ่งกว่าทหารของท่านเอง แล้วท่านจะโทษใครได้?" ลิโป้ได้ยินดังนี้แล้วพูดไม่ออก โจโฉจึงให้เบิกตัวโกซุ่นทหารเอกคนหนึ่งของลิโป้เข้ามาถามว่ามีอะไรจะสั่งเสียหรือไม่
โกซุ่นนิ่งเฉยไม่ตอบ โจโฉจึงสั่งให้เอาตัวไปประหารชีวิต
ต่อจากนั้น โจโฉให้เบิกตัวตันก๋งเข้ามาแล้วถามด้วยความรู้สึกรำลึกถึงบุญคุณตันก๋งแต่หนหลังว่า ตั้งแต่ท่านจากข้าพเจ้าไปมีความสุขสบายดีอยู่หรือ? ตันก๋งเข้าใจว่าโจโฉเยาะเย้ย จึงร้องตอบว่า เพราะข้าเห็นไส้พุงเอ็งทุกขดว่าไม่เที่ยงธรรมและไม่ซื่อต่อใคร มีแต่ล่อลวงคนให้หลงด้วยกลอุบาย ข้าจึงต้องหนีเอาตัวรอด
โจโฉถามว่า "หากท่านเห็นข้าพเจ้าไม่ซื่อ ไม่เที่ยงธรรม ทำไมท่านจึงมาอยู่กับลิโป้เล่า?"
ตันก๋งตอบว่า "ถึงลิโป้จะเป็นคนไม่ดี หาความคิดมิได้ ปัญญาน้อย แต่ไม่เจ้าเล่ห์คิดโกงแบบท่าน" โจโฉถามต่อไปว่า "ท่านว่าลิโป้หาความคิดมิได้ ตัวท่านมีปัญญา แล้วทำไมมาพบจุดจบแบบนี้เล่า?" ตันก๋งหันไปทางลิโป้ แล้วต่อว่าลิโป้ต่อหน้าคนทั้งปวง "เพราะเจ้ามิฟังคำของข้าจึงเสียการ ถ้าฟังคำของข้าแต่ต้นก็คงไม่แพ้โจโฉ และไม่ต้องมาพบจุดจบเช่นนี้หรอก"
โจโฉจึงถามต่ออย่างมีเยื่อใยว่า "ตันก๋ง เมื่อลิโป้ไม่เชื่อฟังคำของท่านจึงเสียการเช่นนี้ แล้วท่านจะทำอย่างไรต่อไป?" ตันก๋งหันมาจ้องหน้าโจโฉอย่างทระนงตอบว่า"แพ้ศึกก็ต้องตาย จะมาซักไซ้รหาอะไรเล่า?" โจโฉจึงตอบว่า "ท่านจะเลือกตายก็เป็นสิทธิ์ของท่าน แต่ว่าพ่อแม่ลูกเมียท่านจะทำยังไง?"
ตันก๋งหันมาจ้องหน้าโจโฉ "ผู้ปกครองที่มีความกตัญญูย่อมไม่พาลถึงญาติ ผู้ปกครองที่มีคุณธรรมย่อมไม่ฆ่าล้างโคตรใคร ชีวิตพ่อ แม่ ลูก เมียข้า ขึ้นอยู่กับใจท่านเอง เมื่อจับได้แล้วโปรดลงโทษอย่าได้ลังเล" ว่าแล้วตันก๋งก็เดินลงไปลานประหารด้วยตนเอง โจโฉให้ทหารยึดตัวไว้ แต่ตันก๋งก็สะบัดหลุดเดินเข้าสู่ตะแลงแกงอย่างกล้าหาญ โจโฉรำลึกถึงคำที่ตันก๋งยินดีละทิ้งตำแหน่งนายอำเภอขอติดตามทำการใหญ่ด้วย
โจโฉร้องให้เดินตามหลังตันก๋งไป พลางพูดกับตันก๋งให้ได้ยินว่า "ตัวท่านมิพอใจที่จะอยู่ก็ตามทีเถิด ซึ่งแม่และลูกเมียของท่านนั้น อย่าได้วิตกเลย ข้าพเจ้าจะเลี้ยงดูให้ความสุขทุกประการ" ว่าแล้วโจโฉสั่งทหารให้เชิญครอบครัวตันก๋งไปไว้ที่นครฮูโต๋เลี้ยงดูอย่างดีชั่วชีวิต
ตันก๋งได้ยินคำสั่งของโจโฉทุกคำ แต่มิได้พูดอะไร พอถึงที่ประหารตันก๋งตะโกนรีบให้ทหารลงดาบ ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างสงสารตันก๋งจนกลั้นน้ำตาไว้มิได้ แล้วโจโฉให้ชะลอศพตันก๋งไปฝังไว้ในพระนครฮูโต๋อย่างสมเกียรติ
ขณะที่โจโฉเดินตามตันก๋งไปที่ลานประหารนั้น ลิโป้วอนเล่าปี่ว่าเวลานี้ท่านนั่งอยู่ในที่สูง ข้าพเจ้าถูกมัดกลิ้งอยู่แทบเท้า ท่านกรุณาพูดกับโจโฉให้ไว้ชีวิตข้าพเจ้าสักครั้งมิได้หรือ เล่าปี่พยักหน้า มิทันกล่าวตอบ โจโฉกลับเข้ามาในหอรบ ลิโป้อ้อนวอนโจโฉว่า "ภัยของนายท่าน มีข้าคนเดียว เมื่อยอมจำนนแล้ว ท่านก็เป็นนายใหญ่ ส่วนข้าเป็นรอง โลกนี้จักต้องอยู่แทบเท้าท่าน "
โจโฉฟังคำวอนลิโป้แล้วหันมาถามเล่าปี่ว่า "ลิโป้ว่าฉะนี้ ท่านเล่าปี่จะเห็นเป็นประการใด?"
เล่าปี่ตอบโจโฉสั้น ๆ ว่า "ท่านไม่เห็นตัวอย่างเต็งหงวนกับตั๋งโต๊ะหรอกหรือ? ทั้งสองตายอย่างไร ท่านย่อมรู้แจ้งอยู่แล้ว ท่านจะลืมเสียหรือไม่ ก็สุดแต่ใจท่านเถิด"
ลิโป้ได้ฟังก็โกรธเล่าปี่จนตัวสั่น ด่าว่าเล่าปี่มิรู้คุณ ต่ำช้านัก ไร้คุณธรรมความสัตย์ซื่อ ลำเลิกบุญคุณครั้งกิเหลงจะฆ่ามึง กูคิดกลยิงปลายทวน มึงถึงได้รอดชีวิต มึงลืมแล้วหรือ?
ฝ่ายเตียวเลี้ยว นายทหารเอกลิโป้ได้ยินให้สังเวชลิโป้เต็มที ร้องตะโกนว่า" ลิโป้คนถ่อย เกิดมาเป็นชายชาติทหารแล้วไฉนมัวรักชีวิตอยู่เล่า ถึงเวลาตายสมควรไว้ชื่อให้โลกลือจึงจะชอบ.." ลิโป้ได้ยินเตียวเลี้ยว พูดอย่างนั้นให้นึกละอายใจจึงเงียบเสีย ทหารจึงเอาลิโป้ไปประหารชีวิต พอทหารมาลากตัว ลิโป้ร้องด่าเล่าปี่ไม่ขาดปาก จนกระทั่งถูกตัดศีรษะเสียบประจานไว้หน้าประตูเมือง จบชีวิตยอดฝีมือคนหนึ่งในยุคต้นสามก๊ก
น่าเศร้าที่คนเก่งอย่างลิโป้ ต้องมาจบชีวิตเยี่ยงนี้ในคราบของคนอธรรม เพียงแต่เขาเชื่อฟังคำตันก๋ง ปฏิบัติตนเป็นขุนพลยอดนักรบ ไม่หูเบาเชื่อฟังตันกุ๋ยกับตันเต๋ง ไม่โลเลที่จะยกลูกสาวให้เป็นสะไภ้อ้วนสุด คบเล่าปี่เป็นมิตรแล้วกลับหักหลังมิตร ยามคับขันกลับเชื่อเมียมากกว่าพี่ปรึกษาทางทหาร ลิโป้ถึงได้พบจุดจบตามกรรมเวรที่ตัวเองได้ก่อไว้