กลไก การซื้อขายของ ธุรกิจน้ำตาล (ซับซ้อน!!)
แค่คิดก็ซับซ้อนแล้ว ระบบการซื้อขาย Sugar Industry …การซื้อขายที่ Trading Company ทุกรายต้องจัดการ มันก็คือ ความยุ่งยากในเชิง Logistic ผนวกกับการที่ต้องเข้าใจโลกของการป้องกันความเสี่ยง การ Hedge น้ำตาล ด้วย Futures
“ธุรกิจน้ำตาลของเมืองไทยเป็นแบบ Seller Market” คือผู้ซื้อต้องง้อผู้ขายนะ (ต้องไปขอให้เขาขาย ..งง ไหมครับ)
ภาพใหญ่ของอุตสาหกรรมจะแบ่งเป็น 2 ส่วน คือ 1. Raw Sugar (น้ำตาลดิบ) และ 2. White Sugar (น้ำตาลขาว)
น้ำตาลดิบซื้อขายกันที่ตลาด New York (คือ คนที่ซื้อน้ำตาลดิบ ก็จะซื้อไปฟอก หรือไป Refine แล้วค่อยขายย่อยต่อไป
อย่าง ประเทศญี่ปุ่น อย่างที่เรารู้ๆกันว่า ชอบเพิ่มมูลค่า ก็จะซื้อน้ำตาลดิบ “ซึ่งกำหนดเป็น J spex” (แต่บางครั้ง ถ้าใครดูๆ ตลาดน้ำตาลอาจ งง ..เฮ้ย!! ทำไมน้ำตาลดิบ มันแพงกว่าขาว --เฮอะๆ ไม่มีอะรที่เป็นไปไม่ได้ เพราะ โรง Refine ยังไงก็ต้องเดินเครื่อง --อย่างที่บอกว่าตลาดขึ้นแบบ Demand & Supply เป็นหลัก คือ ช่วงไหนคนทำอะไรมากๆ ราคามันก็จะตก (ดังนั้น การอ่านกลไกราคานี่ มันส์มาก!!)
จริงๆ ผมเล่นหุ้น ก็นึกว่า “การเล่นหุ้นที่ซับซ้อนแล้ว แต่ถ้าเทียบกับ Commodity คุณกลายเป็นเด็กไปเลย” เพราะอย่างตลาดหุ้น เราเก็งราคาขึ้นลงก็ปวดหัวแล้ว แต่ตลาด Commodity ทั้งราคาขึ้นลง และไหนจะต้องดู Supply ด้วย เพราะผลผลิตทางการเกษตรมันเป็น Supply ที่มัน “ไม่แน่นอน” --- อย่างบริษัทคุณซื้อหุ้นคุณรู้ว่า ปริมาณหุ้นที่คุณซื้อขายมีเท่าไหร่ แต่ตลาด Commodity คุณต้องอิง “พระเจ้าด้วยนะ !!” ยากไหม !! (ดังนั้น Trader เก่งๆ จะเฝ้าดูอากาศ ดูทุกสิ่งทุกอย่าง ที่อิงต่อ Supply )
ใน ส่วนของการซื้อขาย Futures สมัยก่อน มีแต่ “ผู้ซื้อกับผู้ใช้เป็นหลัก” แต่เดี๋ยวนี้มี “Investor + Speculator” กระโดดเข้ามาแจมด้วย ..(คุณ หยง เราก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมแจมด้วย…เท่ห์ไม่เบาเลยนะเนี่ย) แต่ประเด็นมันคือ การเข้ามาของ “นักลงทุน” มันทำให้ตลาดผันผวน (แต่ในอีกมุม ไม่มีนักลงทุนเลย ..ใครจะมาซื้อ Futures คุณถูกไหม!! ดังนั้น นักลงทุนก็เป็นเสมือนหัวใจของตลาดเช่นกัน ..หลักการคือคุณหนีมันไม่ได้ “ก็ต้องเข้าใจระบบ!!”
ปี 2008 ต้นปี น้ำมันกระโดดเตะ 140 เหรียญ/บาร์เรล …ปลายปีแตะ 30 คุณคิดดู มันหมายความว่าอะไร …นี่แหละที่เป็นสาเหตให้ผมกระโดด เข้ามาศึกษา Commodity
“ถ้าคุณหนีมันไม่ได้ หลักการก็คือ คุณต้องเข้าใจมัน!!”
“ธุรกิจน้ำตาลของเมืองไทยเป็นแบบ Seller Market” คือผู้ซื้อต้องง้อผู้ขายนะ (ต้องไปขอให้เขาขาย ..งง ไหมครับ)
ภาพใหญ่ของอุตสาหกรรมจะแบ่งเป็น 2 ส่วน คือ 1. Raw Sugar (น้ำตาลดิบ) และ 2. White Sugar (น้ำตาลขาว)
น้ำตาลดิบซื้อขายกันที่ตลาด New York (คือ คนที่ซื้อน้ำตาลดิบ ก็จะซื้อไปฟอก หรือไป Refine แล้วค่อยขายย่อยต่อไป
อย่าง ประเทศญี่ปุ่น อย่างที่เรารู้ๆกันว่า ชอบเพิ่มมูลค่า ก็จะซื้อน้ำตาลดิบ “ซึ่งกำหนดเป็น J spex” (แต่บางครั้ง ถ้าใครดูๆ ตลาดน้ำตาลอาจ งง ..เฮ้ย!! ทำไมน้ำตาลดิบ มันแพงกว่าขาว --เฮอะๆ ไม่มีอะรที่เป็นไปไม่ได้ เพราะ โรง Refine ยังไงก็ต้องเดินเครื่อง --อย่างที่บอกว่าตลาดขึ้นแบบ Demand & Supply เป็นหลัก คือ ช่วงไหนคนทำอะไรมากๆ ราคามันก็จะตก (ดังนั้น การอ่านกลไกราคานี่ มันส์มาก!!)
จริงๆ ผมเล่นหุ้น ก็นึกว่า “การเล่นหุ้นที่ซับซ้อนแล้ว แต่ถ้าเทียบกับ Commodity คุณกลายเป็นเด็กไปเลย” เพราะอย่างตลาดหุ้น เราเก็งราคาขึ้นลงก็ปวดหัวแล้ว แต่ตลาด Commodity ทั้งราคาขึ้นลง และไหนจะต้องดู Supply ด้วย เพราะผลผลิตทางการเกษตรมันเป็น Supply ที่มัน “ไม่แน่นอน” --- อย่างบริษัทคุณซื้อหุ้นคุณรู้ว่า ปริมาณหุ้นที่คุณซื้อขายมีเท่าไหร่ แต่ตลาด Commodity คุณต้องอิง “พระเจ้าด้วยนะ !!” ยากไหม !! (ดังนั้น Trader เก่งๆ จะเฝ้าดูอากาศ ดูทุกสิ่งทุกอย่าง ที่อิงต่อ Supply )
ใน ส่วนของการซื้อขาย Futures สมัยก่อน มีแต่ “ผู้ซื้อกับผู้ใช้เป็นหลัก” แต่เดี๋ยวนี้มี “Investor + Speculator” กระโดดเข้ามาแจมด้วย ..(คุณ หยง เราก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมแจมด้วย…เท่ห์ไม่เบาเลยนะเนี่ย) แต่ประเด็นมันคือ การเข้ามาของ “นักลงทุน” มันทำให้ตลาดผันผวน (แต่ในอีกมุม ไม่มีนักลงทุนเลย ..ใครจะมาซื้อ Futures คุณถูกไหม!! ดังนั้น นักลงทุนก็เป็นเสมือนหัวใจของตลาดเช่นกัน ..หลักการคือคุณหนีมันไม่ได้ “ก็ต้องเข้าใจระบบ!!”
ปี 2008 ต้นปี น้ำมันกระโดดเตะ 140 เหรียญ/บาร์เรล …ปลายปีแตะ 30 คุณคิดดู มันหมายความว่าอะไร …นี่แหละที่เป็นสาเหตให้ผมกระโดด เข้ามาศึกษา Commodity
“ถ้าคุณหนีมันไม่ได้ หลักการก็คือ คุณต้องเข้าใจมัน!!”