สายตาเด็ก : เด็กสายตาสั้น แต่ผู้ปกครองเข้าใจผิดคิดว่าเด็กอยากใส่แว่น
ด.ญ. สายพิณ (นามสมมุติ) อายุ 10 ปี เรียนอยู่ชั้น ป.5 โรงเรียนย่านมีนบุรี ตามคุณแม่มาร้านแว่นเนื่องจากคุณแม่มาวัดสายตาเพื่อเปลี่ยนแว่นใหม่
ทางร้านสังเกตเห็นน้องสายพิณมักหยีตามองวัตถุระยะไกล จึงขออนุญาตคุณแม่เพื่อตรวจสายตาของน้อง ผลการวัดค่าสายตา
พบ ว่าน้องสายพิณสายตาสั้น โดยค่าสายตาของตาขวาคือ -1.75 D. และ ตาซ้ายคือ -2.00 D. ซึ่งสายตาระดับนี้ จะทำให้น้องสายพิณมองตัวหนังสือบนกระดานได้ไม่ชัดและต้องดูจากเพื่อนข้างๆ อย่างไรก็ดีสำหรับการใช้สายตาในระยะใกล้กว่า 50 เซนติเมตร น้องจะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เหมือนคนที่สายตาปกติ อนึ่ง น้องสายพิญเคยบอกคุณแม่ว่ามองตัวหนังสือบนกระดานได้ไม่ชัด แต่คุณแม่ไม่เชื่อว่าน้องมีปัญหาการมองเห็นเนื่องจากเห็นว่าน้องสายพิณ สามารถทำการบ้านและอ่านหนังสือได้อย่างไม่มีปัญหาเมื่อกลับมาบ้าน จึงคิดว่าลูกอยากใส่แว่นเหมือนเพื่อน แล้วมาโกหกว่ามองเห็นไม่ชัด
เพื่อให้คุณแม่พาไปตัดแว่น
หลังจากอธิบายให้คุณแม่ฟัง คุณแม่ดูเหมือนยังไม่เชื่อว่าปัญหาสายตาสั้นทำให้การมองเห็นระยะไกลไม่ชัด แต่เห็นระยะใกล้ได้เป็นปกติ ทางร้านเลยจำลองการมองเห็นของน้องให้คุณแม่ดู โดยการใช้แว่นและเลนส์จำลองการเห็นอย่างคนสายตาสั้นให้คุณแม่ลองใส่ เมื่อคุณแม่ใส่แว่นแล้ว ให้ลองมองไกลดู ปรากฏว่าเห็นไม่ชัด แต่เมื่อลองอ่านหนังสือที่ระยะใกล้กลับเห็นชัดเจนดี คุณแม่จึงเข้าใจถึงภาวะสายตาสั้น และถึงบางอ้อว่าการมองเห็นของน้องสายพิญซึ่งมีสายตาสั้นเป็นอย่างไร
หลังจากที่คุณแม่เข้าใจถึงภาวะสายตาสั้นแล้ว คุณแม่ก็ขอโทษลูกที่เคยเข้าใจผิดคิดว่าน้องแกล้งบอกว่าเห็นไม่ชัดเพราะอยาก ใส่แว่น หลังจากน้องได้แว่นไป คุณแม่สังเกตเห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของน้องเช่น ไม่หยีตามอง ไม่ต้องดูโทรทัศน์ใกล้ๆ ครูประจำชั้นสังเกตว่าน้องตั้งใจเรียนและสนใจสิ่งที่ครูสอนมากขึ้น และไม่ต้องดูเพื่อนข้างๆเมื่อต้องจดงานจากกระดานดำ
อนึ่ง วัยเด็กเป็นวัยแห่งการเรียนรู้ โดยการเรียนรู้กว่า 80% ของเด็กผ่านทางการมองเห็น การมองเห็นจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมากทั้งต่อพัฒนาการและอนาคตของเด็ก ดังนั้น ผู้ปกครองควรนำบุตรหลานของท่านมาตรวจวัดสายตากับผู้เชี่ยวชาญและแก้ไขถ้ามี ค่าสายตา อย่าให้การมองเห็นไม่ชัดจำกัดการเรียนรู้และพัฒนาการของบุตรหลานของท่าน ให้พวกเขาได้มองโลกอย่างสดใส เพื่ออนาคตที่ดีของพวกเขา
ทางร้านสังเกตเห็นน้องสายพิณมักหยีตามองวัตถุระยะไกล จึงขออนุญาตคุณแม่เพื่อตรวจสายตาของน้อง ผลการวัดค่าสายตา
พบ ว่าน้องสายพิณสายตาสั้น โดยค่าสายตาของตาขวาคือ -1.75 D. และ ตาซ้ายคือ -2.00 D. ซึ่งสายตาระดับนี้ จะทำให้น้องสายพิณมองตัวหนังสือบนกระดานได้ไม่ชัดและต้องดูจากเพื่อนข้างๆ อย่างไรก็ดีสำหรับการใช้สายตาในระยะใกล้กว่า 50 เซนติเมตร น้องจะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เหมือนคนที่สายตาปกติ อนึ่ง น้องสายพิญเคยบอกคุณแม่ว่ามองตัวหนังสือบนกระดานได้ไม่ชัด แต่คุณแม่ไม่เชื่อว่าน้องมีปัญหาการมองเห็นเนื่องจากเห็นว่าน้องสายพิณ สามารถทำการบ้านและอ่านหนังสือได้อย่างไม่มีปัญหาเมื่อกลับมาบ้าน จึงคิดว่าลูกอยากใส่แว่นเหมือนเพื่อน แล้วมาโกหกว่ามองเห็นไม่ชัด
เพื่อให้คุณแม่พาไปตัดแว่น
หลังจากอธิบายให้คุณแม่ฟัง คุณแม่ดูเหมือนยังไม่เชื่อว่าปัญหาสายตาสั้นทำให้การมองเห็นระยะไกลไม่ชัด แต่เห็นระยะใกล้ได้เป็นปกติ ทางร้านเลยจำลองการมองเห็นของน้องให้คุณแม่ดู โดยการใช้แว่นและเลนส์จำลองการเห็นอย่างคนสายตาสั้นให้คุณแม่ลองใส่ เมื่อคุณแม่ใส่แว่นแล้ว ให้ลองมองไกลดู ปรากฏว่าเห็นไม่ชัด แต่เมื่อลองอ่านหนังสือที่ระยะใกล้กลับเห็นชัดเจนดี คุณแม่จึงเข้าใจถึงภาวะสายตาสั้น และถึงบางอ้อว่าการมองเห็นของน้องสายพิญซึ่งมีสายตาสั้นเป็นอย่างไร
หลังจากที่คุณแม่เข้าใจถึงภาวะสายตาสั้นแล้ว คุณแม่ก็ขอโทษลูกที่เคยเข้าใจผิดคิดว่าน้องแกล้งบอกว่าเห็นไม่ชัดเพราะอยาก ใส่แว่น หลังจากน้องได้แว่นไป คุณแม่สังเกตเห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของน้องเช่น ไม่หยีตามอง ไม่ต้องดูโทรทัศน์ใกล้ๆ ครูประจำชั้นสังเกตว่าน้องตั้งใจเรียนและสนใจสิ่งที่ครูสอนมากขึ้น และไม่ต้องดูเพื่อนข้างๆเมื่อต้องจดงานจากกระดานดำ
อนึ่ง วัยเด็กเป็นวัยแห่งการเรียนรู้ โดยการเรียนรู้กว่า 80% ของเด็กผ่านทางการมองเห็น การมองเห็นจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมากทั้งต่อพัฒนาการและอนาคตของเด็ก ดังนั้น ผู้ปกครองควรนำบุตรหลานของท่านมาตรวจวัดสายตากับผู้เชี่ยวชาญและแก้ไขถ้ามี ค่าสายตา อย่าให้การมองเห็นไม่ชัดจำกัดการเรียนรู้และพัฒนาการของบุตรหลานของท่าน ให้พวกเขาได้มองโลกอย่างสดใส เพื่ออนาคตที่ดีของพวกเขา